My Possessive Alpha

Hoofdstuk 12

Daniël p.o.v
Onze date was best wel goed verlopen, op die ober na dan. Ik haatte het als ze zo naar een andere man keek. Zo moest ze alleen naar mij kijken.

We hadden lekker gegeten en - Hailey dan - flink wat champagne gedronken, ik had zelf maar één glaasje op, aangezien ik nog moest rijden. Maar eigenlijk moet je helemaal niet drinken en rijden. Hailey daarentegen had eigenlijk bijna de hele fles leeggedronken en dat was ook wel te merken.

Toen we voor haar huis stonden, struikelde ze bijna, maar ik had haar net op tijd opgevangen. Ze was zo schattig als ze aangeschoten was. Ze noemde me zelfs knap! Je weet wat ze zeggen, dronken mensen spreken de waarheid. Ook al was ze aangeschoten.

Ik wist zelf ook wel dat het niet helemaal eerlijk was dat ik haar in aangeschoten staat vroeg of ze me een kans wilde geven, maar dat is nou eenmaal wie ik ben. Ik ben geen goed persoon.

Ik had haar een kusje op haar voorhoofd gegeven en welterusten gewenst. Toen ik zeker wist dat ze zonder schade binnen was gekomen, stapte ik in mijn auto en reed ik weg.

Mijn ogen dwaalden tijdens het rijden af naar mijn autoradio, waar ik de tijd op af las: 23:06. Ze moest om 23:00 thuis zijn. Haar vader zal er vast niet blij mee zijn dat ze zoveel had gedronken, ik durfde bijna te wedden dat ze morgen een kater zou hebben. Maar ja, morgen is het dinsdag, wat betekent dat ze gewoon naar school moet.

Zoals ik al eerder heb gezegd, woon ik in mijn packhuis. Dat is logisch, want ik ben de Alpha. Mijn ouders en jongere broer, Lorenzo, wonen niet in het packhuis, maar gewoon in het huis waar ik eerst ook in woonde met hen.

Daan woont in mijn packhuis, aangezien hij mijn Bèta is. Mijn Gamma, Luuk, woont er ook. Dat zijn de belangrijkste mensen, afgezien van mij en de Luna dan. Mijn Luna wordt natuurlijk mijn prachtige Hailey. Voor de rest wonen er packleden.

Ik kwam aan bij mijn packhuis en merkte gelijk al dat er iets mis was. Spullen waren vernield, stoelen omgegooid. Dat zag ik allemaal toen ik de keuken instapte. De eerste persoon die ik tegenkwam was mijn ex, Britt. Ja, ik heb meerdere relaties gehad voor dat ik een mate had, zoals nu. Voornamelijk one night stands, maar de enige met wie ik een echte relatie heb gehad was Britt.

Ze was alles waar ik van droomde, mooi lichaam, prachtige donkerbruine haren en een leuke persoonlijkheid. Op een punt in mijn leven had ik mezelf zelfs voorgenomen om mijn mate af te wijzen voor Britt. Of gehoopt dat Britt mijn mate zou zijn, maar dat was niet zo. Ik kreeg namelijk een jaar geleden, op mijn zeventiende, een relatie met haar. De relatie duurde maar vijf maanden, omdat ze vreemdging. Daarna heb ik het gelijk uit gemaakt. Sindsdien probeert ze me nog steeds terug te krijgen, maar ik wijs haar iedere keer af.

'Britt, wat is er hier gebeurt?' Ik keek nog een keer om me heen naar de ravage. Toen ze me zag bekeek ze me van top tot teen. Ze draaide zogenaamd "verleidelijk" een lok haar om haar vinger heen, toen ze met me praatte. Ze nam een stap naar me toe en legde een hand op mijn borst. Geïrriteerd keek ik haar aan.

'Ik heb je gemist,' fluisterde ze toen in mijn oor. Ik rolde met mijn ogen - ik haatte het echt als Hailey dat deed, maar nu deed ik het zelf ook - en herhaalde mijn vraag.

Ze zuchtte diep. 'Ik weet het ook niet, schatje,' zei ze, ik trok mijn neus op toen ik hoorde hoe ze me noemde, 'een paar minuten geleden stormde hier een jongen binnen, hij bleef maar zeggen dat hij tegen jou wilde praten. Toen ik zei dat je er niet was, begon hij met allemaal dingen te gooien.'

'Hoe zag die jongen er uit?'

'Hij was echt best wel knap, gespierd en die og-' In een snelle beweging pakte ik haar pols vast en kneep ik er in. Mijn woede begon in me op te vlammen en mijn ongeduld ook.

'Bespaar me de gore details en vertel me hoe hij er uit ziet,' commandeerde ik.

Ze was duidelijk bang van me, ze trilde als een rietje. 'H-hij had blauwe ogen, bruin haar. Hij zei ook iets over een meisje. Iets met een H.' Ik liet haar rode pols los en ze wreef erover, ik had haar best hard vastgepakt.

Ik gromde. 'Hailey?'

Ze knikte. 'Weet je wie het is?' Ik negeerde haar vraag. Het kwartje was al gevallen, het was Owen.

'Waar is hij nu?!'

'Weet ik niet, volgens mij is hij nog in het huis.' Zonder haar te bedanken - wat ze niet eens verdiende - stormde ik door het pack huis heen. Door de woonkamer heen, de bioscoop zaal - ja, we hebben een bioscoop zaal hier, het is een luxe huis - ik heb zelfs boven gekeken. Maar daar was Owen ook niet. Ik gromde hard en bedacht me dat ik één kamer was vergeten, de bijkeuken. Daar kookten onze koks voor ons. In de normale keuken pakten we zelfs ons voedsel.

En ja hoor, ik hoorde zijn geschreeuw tegen de koks al: 'Hoe bedoel je je weet niet waar hij is?!'

'Je hebt wel lef,' zei ik nonchalant, terwijl ik in de deuropening van de bijkeuken stond. Hij draaide zijn hoofd in een snelle beweging naar mij toe.

Ik nam een stap naar hem toe. 'Zomaar in míjn huis komen.'

En ik zette nog een stap. 'Dingen vernielen.'

En nog een stap. 'Schreeuwen en commando's roepen, in míjn huis!' Mijn wolf was ook woedend, hij wilde graag de controle overnemen, maar ik blokkeerde het.

Nu stond ik recht voor hem. Ik was een paar centimeter groter dan hem. Ik was ook een stuk breder dan hem, ook al was hij niet een stukje bot. Toch bleef ik een stuk gespierder.

'Wat, ben je je tong verloren?' spotte ik grijnzend, 'kom op dan, vertel me waarom je hier bent.' Ik sloeg mijn armen over elkaar en wachtte af op een antwoord.

'Hailey,' antwoordde hij kortaf.

'Ja, wat is er met míjn mate?'

'Ze verdient beter dan jou.' In een snelle beweging had ik mijn hand om zijn keel heen. Zijn handen grepen naar mijn handen, maar ik was een stuk sterker.

'Wil je zeggen dat ze met jou moet zijn, een zielig scharminkel?' Ik lachte luid en kneep zijn keel nog meer dicht. Ik hoorde hem naar adem happen. Ik hield er van.

Ondertussen mindlinkte ik Daan. Hopelijk was hij nog wakker, aangezien het nu al iets van 23:30 is.

Daan, kom nu naar de bijkeuken. Ik heb een situatie hier...

Ben onderweg, man.

Owen begon nu bijna paars te zien. Dat was het moment dat ik hem los liet. Ik wilde hem tenslotte niet al dood maken voor dat de straf kwam.

Binnen een paar tellen was Daan er, wat opmerkelijk was, omdat dit huis super groot was. Hij had vast en zeker door dat dit een urgente situatie is.

Daan schrok toen hij Owen zo zag. 'Gast, gaat het wel?'

'Het gaat prima met hem. Breng hem naar de kerkers,' sprak ik voor Owen. Daan leek te twijfelen.

'Wat? Wat heeft hij gedaan?'

'Laat mij mezelf niet herhalen,' zei ik op een autoritaire toon. De kerkers zaten in de kelder en dat is precies waar Owen nu naar toe ging.

A/N: oeeeeh, wat vinden jullie van deze slechte kant van Daniël?