My Possessive Alpha

Hoofdstuk 30

Daniël p.o.v
Woedend blikte ik naar Owen, hij keek Hailey na en ik zag dat hij aanstalten maakte om achter haar aan te gaan. Ik liep naar hem toe en had al snel mijn hand om zijn keel. Zijn handen schoten gelijk naar de mijne, hij deed een poging om mijn handen van zijn keel af te krijgen.

'Waag het niet om achter haar aan te gaan,' siste ik in zijn oor. Hij begon rood aan te lopen.

'I-ik kan doen wat ik zelf wil,' piepte hij moeizaam.

'Geloof me, je komt er niet levend uit.' En met die woorden liet ik het zielige scharminkel los. 'En je familie misschien ook niet,' voegde ik toe.

Ik baande me een weg door de menige heen, op zoek naar mijn mate. 'Aan de kant,' zei ik geïrriteerd tegen een paar mensen. Ik opende de voordeur en stapte naar buiten in de koude avondlucht. Ik keek rond op de oprit van Daan, maar ik zag alleen maar een paar auto's staan van mensen die hier waren.

Toen zag ik iemand een paar meter verderop op een bankje zitten langs de straat, ik liep er naar toe en herkende Hailey. Ze keek naar haar telefoon en deed hem toen zuchtend weg. Toen ze mij opmerkte stond ze op en begon ze de andere kant op te lopen.

'Hailey!' riep ik. Ze negeerde me en liep door. Ik jogde naar haar toe en liep toen naast haar. Ik pakte haar arm vast, zodat ze stopte met weglopen.

'Laat me los.'

'Ik wil alleen praten.'

'Ik niet.'

Ze rukte haar arm los en begon weer met lopen, of meer snelwandelen eigenlijk.

'Waar ga je heen?' vroeg ik toen ik naast haar liep.

'Naar huis,' antwoordde ze kortaf.

'Lopend?' lachte ik. Ze keek me even aan en rolde haar ogen. 'Heeft je vader je gebracht?' Ze negeerde me en liep nog steeds door.

'Kom, ik breng je wel naar huis,' stelde ik voor. Ze schudde haar hoofd.

'Hailey,' waarschuwde ik haar. Ze keek niet op of om en bleef lopen, terwijl ik naast haar liep.

'Kom,' zei ik weer en pakte haar pols. Nijdig keek ze me aan. Ze rukte weer haar pols los en bleef lopen.

'Hailey, stop met zo eigenwijs doen.'

Ik zuchtte en pakte haar vast bij haar middel.

'Laat me met rust,' snauwde ze naar me, 'ik wil niet met jou in één auto.'

'Babe, hoezo doe je zo boos tegen me?'

'Omdat je een eikel bent.'

Ik moest lachen om haar reactie, het maakte me eigenlijk helemaal niet boos. 'Omdat?'

'Je weet waarom. En ook dit gedoe weer met Owen.'

'Gedoe? Die gast moet jou gewoon niet zoenen,' gromde ik, 'en ik had ook nog gelijk.'

Verward keek ze me aan. 'Dat hij je leuk vindt,' legde ik uit, 'ik heb het altijd al gezegd.'

'Stop,' zei ze op een gepikeerde toon.

'Hij moet gewoon niet zitten aan wat van mij is.' Ik zag dat ze er wat tegen in wilde brengen, maar voordat ze wat kon zeggen, had ik mijn vinger tegen haar lippen.

'Ja, je bent wél van mij.' Ze rolde met haar ogen en keek de andere kant op. 'Kom nou mee naar mijn auto.'

'Ik ben niet van jou,' siste ze, waarna ze zich omdraaide en weer verder begon te lopen. Al snel liep ik weer naast haar.

'Prima,' zei ik toen op een kalme toon, 'ik loop wel met je mee naar huis.'

'Daniël, laat me met rust.'

'Nee, ik laat je niet 's nachts alleen over straat lopen.'

En zo liepen we een halfuur lang, naast elkaar, zwijgend.

Hailey p.o.v
Na dat hele gedoe met Owen en Daniël, was ik naar buiten gegaan. Ik kon nog steeds niet geloven dat Owen al die tijd gevoelens voor me had en ik het nooit heb opgemerkt. En wat haatte ik het als Daniël zo dominant deed. Zuchtend was ik op een bankje gaan zitten, ik wilde best wel graag naar huis, dus ik had mijn vader gebeld, maar hij nam niet op. Ik had hem ook nog een paar keer geappt, maar geen reactie.

Ik zuchtte weer en deed mijn telefoon weg, tot ik iemand op me af zag lopen. Ik herkende de persoon al snel als Daniël. Hij wilde de hele tijd met me praten en hij had zelfs voorgesteld om me naar huis te brengen, maar ik wilde gewoon echt niet met een psychopaat in een auto. Dus besloot ik dat ik gewoon naar huis zou lopen. Totdat mijn mate hetzelfde deed. We hebben serieus een halfuur lang in stilte gelopen, hij probeerde wel met me te praten, maar ik zei niks terug. Hij mocht best weten dat ik boos op hem was en dat hij niet zo snel vergeven zou worden voor al zijn slechte daden. Als ik er nu weer aan denk voel ik me weer schuldig dat ik met hem heb gezoend. Maar het voelde zó goed. Iedere keer dat ik hem zie wil ik zijn knappe gezicht aanraken en me in zijn armen storten. Of zijn volle, roze lippen weer op die van mij voelen.

Het voelde verkeerd om met hem te zijn, maar het voelde ook verkeerd om niet met hem te zijn. Ik wist echt niet wat ik met mezelf aan moest. Hoe verwarrend kon het zijn? Al had mijn wolf er een erg duidelijke mening over, zij wilde gewoon bij hem zijn, ik eigenlijk ook. Maar hoe vergeef je iemand die honderden mensen heeft vermoord? Een kind heeft aangereden? Je beste vriend heeft gemarteld?

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Daniël's stem. 'We zijn er,' zei hij ietwat droogjes. Ik keek om me heen en zag dat we inderdaad voor mijn huis stonden. Ik knikte en keek een beetje ongemakkelijk naar de grond. Ergens voelde ik toch de drang om hem te bedanken.

'Bedankt voor het meelopen,' zei ik, terwijl ik nog steeds naar de grond staarde.

'Het is niks,' hoorde ik hem zeggen. Ik draaide me om en wilde naar mijn voordeur lopen, tot zijn stem me weer tegenhield.

'Hailey?' Zijn stem klonk ietwat onzeker. Gelijk draaide ik me om en keek ik in zijn dromerige ogen.

'Ja?'

'Ik beloof je dat ik er alles aan ga doen, zodat je me gaat vergeven. Het enige wat ik wil is met jou zijn, echt waar.'

'Dat zei je vorige keer ook,' mompelde ik.

'Geloof me, alsjeblieft.'

'Ik geloof het pas als ik het zie.' En zo liet ik hem achter, in het licht van een lantaarnpaal, lichtelijk verward.

Ik stapte mijn huis binnen en deed de deur stilletjes dicht, ik had zo'n vermoeden dat mijn vader in slaap gevallen was. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik hem languit op de bank zag slapen, ik glimlachte om het plaatje. Ik pakte een deken en legde die voorzichtig over hem heen.

A/N: Hey! Sorry dat er geen update was, had het even druk. Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. :)