Before The Last Sunset [Before Trilogy #1]

27

I waited for nothing to come.

I sat on the bed blankly staring at the door. The room was silent while I was waiting for that one sound to bounce on the walls. I don't know how long my gaze fixated on the wooden object. Seconds? Minutes? An hour? I wasn't counting. 

A knock. All I needed was a knock.

Hindi ko naman ni-lock ang pinto pagkasara ko kanina. Nagbaka-sakali akong papasok rin siya at susundan ako. Malay ko lang naman diba. Sayang naman ang opportunity na makitang manuyo si Summer. Kung may balak lang naman siya manuyo. 'Di naman ako aangal, baka sumabog pa ako sa tuwa kung mangyari 'yun. Para naman akong ewan na asang-asa, natalo ko pa ang asado siopao. 

Shet, ang rupok ko talaga. 

Narinig ko ang mahinang katok sa pinto. Agad akong napatalon mula sa kama at nahulog pa ako sa sahig. Agad akong tumayo at tumapat sa harap ng pinto. Alanganin akong humawak sa doorknob at mabigat na huminga. Ito na talaga 'yun. Kaya ko 'to. 

Binuksan ko ang pinto at lumalim ang simangot ko. 

"Oh? Ano bang problema mo sa'kin? Ba't sinusungitan mo 'ko?" nakasimangot na tinanong ni Anika. 

Badtrip. Hindi naman pala siya. Nahulog pa 'ko sa kama para sa wala. 

Isasara ko na muli sana ang pinto ng pigilan ako ni Anika na gawin ito. Tinignan niya ako ng masama. "Hoy! 'Wag kang bastos! Kinakausap pa kita!" 

"Umalis ka d'yan. Ayokong magulo," sabi ko at sinubukang isara muli ang pinto. Hinarangan niya ito ng kanyang kamay. "Ano bang gusto mo? Nananahimik ako rito, e." 

"Ang sungit mo ngayon ah! Buong araw ka nang ganyan," inis niyang pinilit pabukas ang pinto. Hahampasin niya na sana ako ngunit tumigil ito at binawi ang kanyang kamay. "Pasalamat ka birthday mo na mamaya." 

I crossed my arms to my chest, letting her open the door completely. What was her problem anyway? If I knew Anika any better, it's that she wouldn't waste a second of her time forcing me to do something I don't want to do. She knew how stubborn I was, and I knew how much she hated tolerating that trait of mine. I rose an eyebrow at her, waiting for her to talk. 

"Anong gusto mo? Busy ako kaya sabihin mo na," I asked. 

"Busy magmukmok?" she countered. "Lumabas ka na d'yan. Pinapasundo ka na ni Austin kaya gumalaw-galaw ka na." 

My lips curved in amusement. "Nautusan ka ni Austin? At sumunod ka naman agad. Nako Anika, 'di pa kayo under ka na ah." 

"The only under I will ever be is under-appreciated," she shook her head slightly and pulled me by my arm. "Tara na nga! Bilisan mo!" 

Anika aggressively pulled me along with her, forcing me out of my room. I was frowning the whole time we were walking. Nananahimik ako sa loob tas guguluhin nanaman nila ako? Kung ituring nila ako rito para akong 'di birthday celebrant, kundi preso. 

"Oh come on. Cheer up!" she tried to lift my spirits.

Sinubukan kong kalasin ang hawak niya sa'kin. "Aray naman! Bitawan mo na nga ako." 

"Mamaya kasi 'pag hinayaan kong makawala ka, tumakbo ka pabalik sa loob," sinabi niya at tinuloy ang paghatak. "I'm supposed to be the masungit one between us, not you. Stop being so sad on your birthday. 'Di bagay sayo." 

She dragged me towards the table outside where everything was being set-up. My lips parted in shock when I saw an ginormous cake in the middle. All the food and drinks on the table were my favorites. Sa dami ng pagkain, aakalain mong may piyestang gaganapin. Tapos na 18th birthday ko ah. Ba't ang bongga naman nito?