Dev Adam (Koruması Mısın? -2)

Görev

Güzel anayasamız sayesinde fikir özgürlüğü hakkımız var. Neden bunu kullanıp satır arası yorumlarda düşüncelerinizi belirtmeyesinizki?
🍄🍄🍄

Geç olması ve çizgi filminde reklam girmesi sebebiyle ayağa kalktım. Uyuşmuştu kemiklerim hareketsizlikten.

"Kerem ben gideyim artık."

"Tamam. Seni kapıya kadar geçireyim."

Yanına gidip beni kapıya kadar yönlendirdi. Kapıyı tam açmıştım ki karşımdaki demir kapı benden daha hızlı davrandı.

Saçı başı birbirine girmiş şekilde, üniformalı, elinde siyah çantayla Dev Adam'dı kapıyı açan.

"Bir şey mi oldu? Önemli bir şey?"

Kuşkulu bakışlarımıda, sorumuda umursamadı. Hızla kapıyı çekti ve yanıma geldi.

"Acilen karakola gitmeliyiz. Detayları arabada anlatırım."

"Niye ki?"

Bir soruma daha yine cevap gelmedi. Hatta sorarken boş durmamış, yerdeki ayakkabılarımdan birini ayağıma geçirmişti. Bu benim Cindirella gibi hissetmeme sebep olmuştu. Çocukça düşündüğüm için kendime kızdım ve masal aleminden çıkarak gerçek dünyaya döndüm.

Bağıcıklarımı bağlamadan diğer bir ayakkabı tekini yerden aldı.

"Yarın sabaha varırız biz karakola. Revirde Baran veya Yağmur vardır. Devriyeli çalışan iki doktor. Büyük ihtimal Baran bizimle olur. Çok uzaklaşma yanlarından hatta mümkünse bahçeye bile çıkma."

"Tehlikle bir yere mi gidiyorsun sen?"

Bir askere sorabileceğim en saçma soruyu sordum az önce. Bunu oda fark etmiş olacakki cevap vermeye tenezzül bile etmedi.

Bağacıklarımı bir kez daha bağlamadan doğruldu ve kolumdan çekiştirerek arabaya koştu.

"Yemeğini yemeyi unutma ve ben gelene kadar sakın uyuma."

"Niye uyumuyorum?"

"Sonra anlatırım. Döndüğümde."

Arabaya hızla binip çalıştırdığında içimde onun acelesine dair bir korku vardı.

"Döneceğin kesin yani."

Kısa bir süre, saniyenin onda biri kadar yüzüme bakıp tekrar yola döndü.

"Tabiki dönücem. Seni korumam gerek."

"Dön."

Daha fazla kimse konuşmadı. Ne ben, ne de o. Karakolun önüne geldiğimizde onunla aynı anda indik. Çantayı almayı son anda akıl edebilmiştim.
Hızla karakola girince bende peşinden girdim. Tim ve diğer üniformalılar hazır bir vaziyette bekliyorlardı.

"Neyi bekliyorlar?"

"Birazdan araba gelecek."

Başımı sallayarak onu anladığımı belli ettim. Ama yinede sorularım bitmemişti. Ve biliyordum ki merak ettiğimi sadece sorarak öğrenebilirim.