Kurt Kız

Caroline Normalleşiyor

Beraberce arabaya bindik ve derin bir nefes aldık. Aklım karışıktı. Tam bir duygu karmaşası içindeydim.

+O zaman markete gidip kahve ve çikolata alsak iyi olur?

-Alex, şu anda boğazını düşünemezsin dostum, bu çok yanlış olur.

+Heey; benim şu anda düşündüğüm tek insan Caroline. Tamam mı? Caroline. Sadece o Jacob!

-Alex; be-be- benn.. Çok...

+Özür?

-Evet Alex, be-ben .. özür dilerim, ıhmm sağol dostum.

+Kahve ve çikolata iksir içindi çünkü diye hatırlattım tekrardan.

-Evet, pekala... O zaman istikamet market!

+Puhahahhhahahahaahha jacob; bazen saçma derecede komik olabiliyorsun.

-Biliyorum puhahaha!

Sonra arabayı markete sürdü. Mutluydum; tiksinmiyordum, çünkü Caroline kurtuluyordu. Sonunda.

Markete uğrayarak eve geldik. İksiri yaptık ve Caroline'ye içirdik. Zor oldu biraz ama neyse.

Dönüşü esnasında asla göz teması kurmadık ve sorun çıkmadı. Artik Caroline normaldi. O, güçlü bir kurttu. Ancak birkaç gün sonra ona bir mektup geldi. Annesindendi. New York'a taşınmaları gerektiği yazıyordu. Hepimiz çok üzgündük.

Caroline de çok üzgündü.

+Seni özleyeceğiz, dedim mektubunu valizine yerleştirirken.

-Ben de öyle, dedi Caroline. O sırada makyaj malzemelerini kutuya dolduruyordu.

+Bizi görmeye gel dedik Jake ile.

-Ya gelemezsem; Alex, beni unutmayacağınıza söz verir misiniz? Dedi gözündeki yaşları silerken.

+Evet, tabiki. Sen verir misin Caroline? Kim arkadaşın olursa olsun, söz verebilir misin?

-Evet, Alex. Veririm. Söz.

Jake nin gözleri doluydu.

+Jakeee! Kendine gel dostum! Biz de çok üzgünüz yapacak birşey yok.

Caroline gittikten birkaç gün sonra Jake ile bana bir mektup geldi. Washington'a taşınacaktık. Annemler bir daha yanımıza gelemeyecekti. Jacob'un siyahlı beyazlı tüylerinin üzerinde ağlıyordum. İkimiz de ormandaydık.