EVANESCENCE✓

💎Chapter 17💎

💎Chapter 17: Anger💎

---

[Ken's POV]

"Bakit mo ba ako pinapunta dito?" Sabi ng kapatid ko na si Jinwee at napa-irap sa kawalan.

"Change of plan. Kaylangan 'mong pilitin si Namjoon na tumira sa ibang bansa." Sabi ko.

"What?! Isn't that so sudden? At magtataka sya kung bakit ko gustong tumira sa ibang bansa."

"Gusto mo ba talagang mapasayo si Namjoon? This is the only way para hindi na nila makita ang isa't isa. This will make our plan easier Jinwee."

"Of course gusto 'kong mapasaakin si Namjoon. Pero paano kung pumalpak nanaman 'tong plano natin?" Nag-aalinlangan na tanong ni Jinwee.

"Just trust me."

[Earlier]

"Um... Ken... i'm sorry..." Sabi nya at tumingin sa baba.

"W-Why? Is it that guy Namjoon? I can treat you better than him. I can love you better than him." Sabi ko at hinawakan ang kamay nya at pilit na ipag-tama ang mga mata namin pero nakayuko lamang sya "Jin, you need to get over him. He doesn't deserve you."

"It's not about Namjoon. I'm just scared to fall inlove again."

"Then, let me be the reason why you're not to love again. I will protect you. Just let me be your man."

"I'm sorry, Ken. Pero pag-iisipan ko muna."

Tumayo sya at at umalis nya. napasipa ako sa hangin dahil inis at agad na tiniwagan si Jinwee para pumunta sa condo ko at may pag-uusapan kami.

[Seokjin's POV]

Kakarating ko lang sa bahay at binato ko ang sarili ko sa sofa.

*Ding*

Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa ko nang nakatanggap ako ng message.

Unknown: You can't run away from me 'cause i'm always watching.

Agad akong tumayo at sumilip sa bintana. May nakita akong isang lalaki na nakasuot ng black at nakatakip ang kanyang mukha na nakatayo sa likod ng puno habang nakatitig sa akin.

Agad ko naman sinarado ang bintana at ni-lock ang mga pintuan. Paikot-ikot naman ako na naglalakad sa buong salas at nag-aalala sa kung anong mangyayari sa susunod.

"Uy Jin, anong nangyayari sayo?" Tanong ni Chaeyoung na kaka-baba lang dito sa salas galing sa kwarto nya.

"U-Uh... nag-iisip lang." Sabi ko at umupo sa sofa.

"Anong iniisip mo?"

"Uh... pagkain! Yeah... pagkain. Kanina pa ako nagugutom eh. May pagkain ba?" I lied.

"Oo... nasa kusina. Okay ka lang ba? Bakit pawis na pawis ka?"

"W-Wala lang yan. Siguro dahil sa gutom. Kakain lang ako ah."

"Sige." Sabi nya sabay kamot sa batok.

Tumayo ako mula sa sofa at pumunta sa kusina.