"İnsanlar hep yarına hazırlanıyorlardı, ben buna inanmıyordum. Yarın onlara hazırlanmıyor. Orada olduklarını bile bilmiyor. "
Sofyanın sesini duymamızla ona döndük
" Sarya"dedi
" Hı" dedim güçsüz sesimle
" Ne yapıyorsunuz? diyince Abim Sofya'ya
"...
Hayat üzerine vazife olmayan işlere karışmakta ustadır. Medeni gözükse de zorbanın tekidir kendisi. Zalimliğin ve kibirden geçilmeyen hayatın kendisi her zaman ait olduğu kişiyi uçurumun kenarına sürmekten asla çekinmez. İnsanları intiharın eşiğine kadar getirip daha sonra vazgeçirendir hayatımız.
Ki.. Hiç birimiz bile isteye seçmedik onu. O bizi seçti. O bizden azar azar aldı. O bizi tüketti.
Üstelik afili bir katil her birimizin hayatı.
Hayatta asla silemeyeceğimiz izler vardı. Her iz ise, sizden bir parçadır.
Bazıları yaradı.
Bazıları yaralıdır.
Bazıları yarımdır.
Bazıları hatıradır.
Hangisinde düştüğünüzü unuttuklarınız bir gülüşe saklanır.
Boğazınızı düğümleyenler kaburgalarınızda yaşamını sonlandırır. Unuttuğunuzu sandıklarınız gerçek acıdır. Bazıları ansızın kendini hatırlatır. Asla geçmeyeceğine inandıklarınız duygusal intihardır.
Yutkunamadıklarınız imtihandır.
Her an , bir izdir. Bir iz bir ömrü değiştirebilir. Yitirilenler insana çok şey öğretir.
İlk savaşını ailesiyle verenler, bütün savaşlara yenilir. Bazı tarihler saklanır, anılar uğurlanır, kalp tutuklanır. Silemeyeceğimize inandıklarımız bir gün sıradanlaşır. Bazı hikayelerin izleri sadece silik birer anı olarak kalır.
Sizin izinizin hikayesi ne ?
Benim hikayemin izleri, sokakları kimsesizlikle sınanmış bir kız çocuğunun eviydi. Artık ne annem vardı ne babam ne de abim. Hiçbiri yok iken abimin yaşındaki bir kocam vardı. Evliydim ben evli gaddar, acımasız, duygusuz bir adamla evliydim benden bilmem kaç yaş büyük bir acımasızla evliydim. Benim hikayemi benden başka kim yazabilirdi ki? Hangi satırlara sığar bu hüzün? Abim beni an itibariyle yarı yolda bırakmıştı hemde Okan abiyle.
Bana kimsesiz olduğumu haykıran adamın evinde köşe bucak ondan kaçıyordum, kaç gün geçmişti o olayın üzerinden veya kaç hafta? Bilinmez. Bilmekte istemiyordum.
Olayın ertesi günü onlar uyanmadan hızlıca evden çıkarak abime sığınmıştım. Gurursuz muydu yoksa sığınacak bir liman mı arıyordum? O liman kesinlikle abimdi. Bana sırtını dönmezdi, dönemezdi. 2 Haftadır abimde kalıyordum o evden kimse arayıp sormamıştı beni, bunun verdiği huzurla açtım gözlerimi. Kendi evimde kendi odamdaydım. O sert deri koltukta uyumaktan tutulan belim bugün kendini oldukça rahat hissediyordu. Bugün dün gibi güzel olacaktı, olmalıydı artık her günüm güzel olmalıydı. Abim söz vermişti
'' Ben olduğum sürece sana kimse zarar veremez. Bundan sonra her şey dünden daha güzel olacak.'' diye Yanılma payı düşüktü bu cümlede. İnanıyordum ben abime. İnanmalıydım. Salondan gelen takırtı sesleriyle yataktan bir hışımla kalktım, abim kesin gene kahvaltı hazırlıyordur bana diye mırıldandım altıma koyu renk pantolon üzerime de kırmızı renkte swaetimi geçirerek
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
