4 Yıllık Teneffüs -Tamamlandı-

Bölüm 1 - Merhaba yeni hayatım.

Umarım seversiniz, iyi okumalar. =) Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. ^-^ :3

İlke'den....

"Ama anne benim orada okumaya ihtiyacım var. İzin veremez misiniz? Sadece 4 yıl okuyacağım ve her yaz gelirim, lütfen." Böyle söyleyince 4 yıl hiç de az gibi gelmiyordu.

"Kızım bak ben de isterim okumanı ama işte baban..."

Babam beni pek sevmiyordu, sürekli azarlar, döverdi. Nedeni ise benim erkek olmamı istemesi. Yani ben doğmadan önce sürekli bir oğlu olsun istermiş. Ablam onun ilk göz ağrısı olduğu için ona kızamıyor ama beni sanki düşmanıymış gibi görüyordu, aynı şekilde annemi de. Annem ile ablamın da elinden hiçbir şey gelmiyordu. Eğer onlar karışırsa onlar da nasipleniyordu çünkü. Ben onlara o kadar ısrar ettim ki karışmayın diye onlar da karışamıyorlardı. Artık alışmıştım her gün dayak yemeye. Her gün ya içip geliyor, ya da birileriyle kavga edip gelince sinirini benden çıkarıyordu.

"Biliyorum anne ama sen, babam ne derseniz deyin, ben o üniversiteye gideceğim. "

"Eğer baban seni göremezse ne diyeceğim kızım?"

"Seni zor durumda bırakacağımı biliyorum, lütfen affet ancak benim bu eğitime ihtiyacım var. O kadar çalışmam boşa gitmemeli. Sen babama doğruyu söyle anne. Ben ona açıklamamı yaparım."

"Sen bilirsin güzel kızım. Ama bu seni mutlu edecekse yap bunu. Sonunda iyi şeyler olacağını biliyorsan yap güzelim."

"Biliyorum anne, ben aylardır bunu söylüyorum, eğer okursam mutlu olurum, burada kalıp evde tıkılarak değil."

"Anlıyorum kızım, hepsi benim suçum, keşke elimden bir şey gelseydi."

"Sakın, anne sakın kendini suçlama. Ve elinden daha ne gelsin, benim yanımda olman yeter. Seni seviyorum anne. İyi ki varsın."

Annemin gözünden düşen damlalar kendimi daha çok suçlu hissetmeme neden oluyordu. Bir saniye bile düşünmeden kollarımı sardım hayatımdaki en değerli insana. Sanırım şimdiden anlamış oldum, onu çok ama çok özleyecektim. Annem bu hayatta benim tek desteğimdi. O olmasaydı şu an ben yaşayamıyor olurdum. Ablamın da katkısı var elbet ama annem bir başkaydı. Bazen babam onu da dövüyordu ama o gizlice ağlıyordu. Yoksa babam ağladığını görünce daha da deliriyordu. Ablam ise tepkisiz olanları izliyordu, çünkü babam bir tek onu seviyordu ve onu da bizim gibi yapmak istemiyorduk. Aslında ben annemin de böyle olmasını istemiyordum, o da üzülünce ben daha çok üzülüyor, daha çok acı çekiyordum.

Annem gözlerimi elleriyle silerken anlamıştım ağladığımı. Annemin yüzüne gülümseyerek baktım, o sevgiyle sıcacık bakan gözlerinden akan damlalar çoğalmıştı. Sımsıkı sarıldım ona, güven verircesine. Başaracağım dercesine. Ama artık ayrılmamız gerekiyordu. Sabah kimse uyanmadan yola çıkmam gerekiyordu. Ve en azından iki üç saat uyumam gerekiyordu. Son bir kez annemi öpüp ondan ayrıldım ve odamın kapısını sessizce açıp içeriye girdim. Ablam daha uyuyordu ben de kendi yatağıma geçip uyumaya çalıştım ama bu heyecanla zor oluyordu. Ardı arkası kesilmeyen düşünceler beynimi meşgul ediyor uyumamı engelliyordu. Sonunda uykuya dalabildiğime seviniyordum.