My Sweet Rosario

Una

"MANANG tulungan na po kita..." sabi ko nang makita kong nabibigatan siya sa pagdala noong baldeng may laman ng mga damit namin ni Enzo. Isasampay niya kasi ito sa may sampayan.

"Naku, ma'am 'wag na!" sabi niya sabay layo ng balde sa akin...

"Pero kasi..." halata namang nabibigatan siya eh. Mga nasa forties na si manang kaya tiyak akong mabibigatan talaga siya sa dala niya. Kailangan ko siyang tulungan. Pang isang linggong damit yung isasampay niya eh.

"Kaya ko 'to ma'am." sabi niya at binigyan niya ako ng ngiti na para makumbinsi akong kaya niya. Hinayaan ko na lang siya. Bumalik ako sa pagdidilig ng mga halaman. Nagpapakalma sa akin 'to eh. Naguguluhan pa rin kasi ako ngayon sa mga nangyayari.

Dalawang buwan na ang nakalipas nang makalabas ako sa hospital.

Kahit dalawang buwan na ang nakalipas, wala pa rin akong matandaan.

Kapag may naalala ako sumasakit naman ang ulo ko.

May amnesia daw kasi ako, sabi n'ung doctor sa hospital.

Wala akong maalala. Lalo noong nasagasaan ako ng kotse, 'yun ang sabi noong lalaking nakita ko nang maidilat ko ang mga mata ko sa hospital, nasa tabi ko pa siya nu'n at yakap-yakap niya ako ng mahigpit. Dagdag pa niya, asawa ko raw siya na hindi ko alam kung dapat kong pagkatiwalaan pero dahil sa mga oras na 'yun hindi ko alam kung sino ang paniniwalaan, kaya naniwala na lang ako sa kanya.

Hindi naman siguro siya magsisinungaling sa akin diba?

Doctor siya, kaya bakit siya magsisinungaling sa isang tulad ko na may sakit?

Hindi naman siya magkakapera sa akin kasi kahit wala akong maalala, alam kong mahirap ako. Hindi pangmayaman ang balat ko. Makalyo rin ang kamay ko kaya alam kong batak ako sa trabaho noong hindi pa ako naaksidente.

Nanlaki ang mata ko at napatili nang may biglang yumakap sa akin. Nabitawan ko ang hawak kong hose kaya bumaha doon sa part na nabagsakan ng hose.

"Kumusta ang araw mo, mahal?" tanong niya at hinalikan ang kanang pisngi ko. Natulala ako ng ilang saglit. Kahit araw-araw niyang ginawa to, nagugulat pa rin ako.

"A-ayos lang..." sagot ko at kinalas ang pagkakayakap niya sa akin para sana kunin ang hose at para patayin 'yung gripo pero hindi niya ako pinayagang makawala. "E-Enzo kailangan kong patayin 'yung tubig-Ay!" sigaw ko ng bigla niya akong kinarga. 'Yung kargang pang bagong kasal. "Enzo, ibaba mo ako!" sabi ko ng bigla siyang naglakad papasok ng bahay. "'Yung hose-

"Manang pakiayos nga 'yung hose!" sigaw ni Enzo doon sa matandang gusto kong tulungan kanina. Patapos na siya sa ginagawa niya.

Hindi ba niya papahingahin 'yung matanda? Madami ang sinampay ni manang.

Tumingin si Enzo sa akin pagkatapos. "Ngayon, ayos na?" nakangiting tanong niya. Ngumuso lang ako at tumango. Gusto kong umapela dahil naawa ako sa matanda pero hindi na lang ako nagsalita.

Asawa ko siya.

Kaya dapat na bigyan ko siya ng pansin diba?

Kasi alam kong nasasaktan siya sa kaalaman na hindi ko siya maalala tapos hindi ko pa siya aarugain?

"So pwede na kitang masolo?" tanong niya ulit na kinatingin ko sa kanya. Tumango na lang ako. Narinig ko siyang sumigaw ng 'yes' kaya tinago ko lang ang mukha ko sa dibdib niya at kinurot siya. Nahihiya ako.

Kahit wala akong maalala, masasabi ko na napaka-sweet na asawa nitong si Enzo.

Umakyat siya sa kwarto niya-kwarto namin pala, karga-karga pa rin niya ako.