Αισθησιακή θυσία

και κάτι καλό

Είχα συνηθίσει να τρώω μόνη μου στο δωμάτιό μου, το προτιμούσα από το να τρώω με όλους αυτούς που με κοιτούσαν όλο μίσος.

   Τίποτα δεν κατέβαινε από το άγχος, Ο Μποράν μου υποσχέθηκε να με εγγράψει στο στο σχολείο πρωί πρωί και πρωί πρωί έφυγε. Έγινε καλός ξαφνικά σχεδόν δηλαδή.

         Η πόρτα χτύπησε.

- παρακαλώ!

  Απάντησα ενθουσιασμένη. Έκανα στην άκρη τον δίσκο μου και σηκώθηκα με μιας από την καρέκλα ελπίζοντας πως θα είναι ο Μποράν.

  Δυστυχώς ήταν η γιαγιά.

- Καλημέρα γιαγιά.

  Είπα με σκυμμένο το κεφάλι.
Με πλησίασε με το βαρύ της βήμα.

- Ντροπή σου!

   Μου πέταξε θυμωμένη.

- Έτσι σε μεγάλωσε η μητέρα σου; να τρως χωριστά από την οικογένεια σου;

- Γιαγιά δεν θέλει να κανείς από σας να τρώει στο ίδιο τραπέζι μαζί μου.

  Της είπα όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσα.

- Αυτή είναι η δικαιολογία σου; ντύσου γρήγορα και έλα να φας!

    Με πρόσταξε άγρια. Έκλεισα τα μάτια μου από τον φόβο. Ένα χαστούκι προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλό μου όμως δεν αντέδρασα, έμεινα κοκαλωμενη στην ίδια θέση.

- Σε αυτό το σπίτι υπάρχουν κανόνες και άνθρωποι με σεβασμό. Θα μάθεις να σέβεσαι κι εσύ. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε πετάξω από αυτό το σπίτι...  ακόμα... Για αυτό θα σε κάνω σωστή νύφη.

      Μου κατέστρεψε πάλι την χαρά. Τα δάκρυά μου έκαναν την ψυχή μου μαύρη. Αυτό ήταν ένα συνεχές μαρτύριο.

...

...

Μποράν pov

  Είχε αρχίσει να με τρομάζει αυτή της η επιρροή στους άνδρες του σπιτιού. Ακόμα κι εμένα κατάφερε να μαγέψει. Έλεγα στον εαυτό μου να την βρίζει να της φέρεται άσχημα αλλά ήταν αδύνατον, την μισούσα και ταυτόχρονα ήθελα να την κάνω χαρούμενη. Είναι μάγισσα τόσο απλά.

- Είναι ντροπή! Παντρεμένη γυναίκα να πηγαίνει σχολείο; θα μας πιάσουν όλοι στο στόμα τους.

   Μου είπε με σκληρό ύφος η γιαγιά μου. Λες και με ένοιαζε τι θα έλεγε ο κόσμος. Το μυαλό μου ήταν κολλημένο στα πράσινα μάτια της Νουλιφέρ. Ήμουν ένα θύμα της ομορφιάς της και δεν μπορούσα πλέον να γλιτώσω. Εγώ φταίω το ξέρω, εγώ την άγγιξα. Αν με είχα συγκρατήσει δεν θα έφτανα σε αυτό το σημείο.