Αισθησιακή θυσία

Μαζί?

Νουλιφέρ pov

Νόμιζα το ένιωσα... Ήταν σαν μικρο φτερούγισμα μέσα στην κοιλιά μου, δεν μου είχε συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.

     Έβαλα τα χέρια μου πάνω στην κοιλιά μου για να νιώσω ξανά το μωρό. Η κοιλιά μου είχε φουσκώσει αλλά ακόμα δεν φαινόταν, ευτυχώς γιατί αλλιώς θα το μάθαιναν οι ραχμαν και θα με σταματούσαν από το σχολείο.

- Είσαι καλά?

   Με ρώτησε ο Μποράν ανήσυχος και έριξε τα μάτια του στην κοιλιά μου.

- Καλά είμαι.

   Κατέβασα τα μάτια μου στην κοιλιά μου για να μην τον κοιτάω.

- Θα μου κρατάς για πολύ καιρό ακόμα μούτρα?

- Δεν σου κρατάω μούτρα.

   Του είπα με ψυχρή φωνή και συνέχισα να χαϊδεύω την κοιλιά μου .

- Με έδιωξες από το κρεβάτι.

- Δεν σε έδιωξε κανείς από το κρεβάτι! Εγώ έφυγα!

- Τέλος πάντων ... Συνέχισε το... Χάιδεμα!

    Με άφησε μόνη στο δωμάτιο και χτύπησε με δύναμη την πόρτα καθώς έφευγε. Εγώ πάλι έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντας άλλη μια κίνηση από το μωρό .

   Ένιωθα περίεργα, δεν ήξερα πώς να φερθώ, τι να νιώσω. Πώς να αγαπήσω το μωρό του Μποράν από την στιγμή που δεν θέλω να το γεννήσω?

     Από τις θλιβερές μου σκέψεις με διέκοψε ο ήχος από το κινητό του Μποράν. Συνέχισε να χτυπάει.

  Ετεινα το χέρι μου και το πήρα. Η οθόνη έγραφα <<μαμά >>.

   Δεν ξέρω για ποιο λόγο το έκανα... Όμως το απάντησα.

- Παρακαλώ?

   Την ρώτησα διστακτικά στα αγγλικά.

- Ναι... Ποιος είναι?

- Θέλετε τον Μποράν?

- Ναι... Είμαι η μητέρα του θέλω να του μιλήσω.

- Δεν είναι εδώ.

- Μάλιστα... Ποια είσαι?

    Σιγά μην της απαντούσα. Το σκέφτηκα πέντε έξι δευτερόλεπτα και το έκλεισα. Ήταν βλακεία μου να το απαντήσω  .

   Μποράν ποβ

   Η ζωή με την Νουλιφέρ... Και η ζωή χωρίς την Νουλιφέρ...

   Ήμουν ερωτευμένος μαζί της έτσι;

   Με έκανε να την ερωτευτώ. Δεν χρειάστηκαν πολλά πράγματα, μόνο κοίταξα τα μάτια της και τσουπ την ερωτεύτηκα.