(Dongju)
Keonhee kapıyı yavaşça araladı. Bir süre aralıktan baktıktan sonra zinciri açıp gelenleri içeri aldı. Dört genç yüzü burada ilk kez görüyordum. Üstelik ev sahipleri bile şaşkın görünüyordu.
"Joonmyeon? Öldüğünü sanıyordum!"
Mingi koşup ona sarıldığında diğerleri de gülümsemeye çalışarak yaklaştılar. Gunhak aniden durdu ve gelenlere döndü.
"Bu nasıl olur?!"
"Demek burnun hala insan kokusunu alabiliyor Gunhak."
Esmer olan konuştuktan hemen sonra bizi fark etti ve endişeyle Gunhak'a baktı.
"Onlar her şeyi biliyorlar."
"Ve hala kaçmadılar?"
"Çünkü konuşmaya çalışıyorduk dostum. Ayrıca siz nasıl..."
Onların konuşmasını bölen şey Joonmyeon diye seslendikleri kişi oldu.
"Sizden başka kimse kalmadığını biliyor muydunuz?"
"Biz, herkesin öldüğünü sanıyorduk. Senin bir yangında öldüğünü ve diğerlerinin de ormanda yaşayan bir grup tarafından katledildiğini duymuştuk. İspanya'daki kuzenlerimizin geçen yıl öldüğünü biliyorsun."
Seoho kardeşini sakinleştiremediği için endişeliydi. Woong gerçekten sarsılmıştı ve hala kıpırdamıyordu.
"Kesin şu saçmalığı! Ne konuşacaksanız konuşun! Kardeşimin halini görmüyor musunuz?!"
Abim ona sakin olmasını işaret etse de Seoho gerçekten öfkeliydi. Sinirden ağlamanın nasıl bir şey olduğunu ilk kez onda görüyordum. Durmadan ağlıyor ve Woong'un saçlarını okşuyordu.
"Çocuklar, lütfen onlarla konuşmamızı bekleyin. Sizlerle ilgilenmek için kötü bir zaman."
Dörtlü salonun diğer ucundaki masaya yerleştiğinde Seonghwa bize yaklaştı. Seoho'nun delici bakışları adımlarını durdurmasına yetmişti. Bir vampir onun gibi sevimli birinden mi korkuyordu?
Abimin kıyafeti avuçlarımda tamamen buruşmuştu. Fakat aklımı kaçırmamak için onun yanımda olduğunu hissetmeye ihtiyacım vardı. Seonghwa başını hafif eğip beni görmeye çalıştığında abimin arkasından zorunlu olarak çıktım.
"Woong'a yardım ederken elini kestiğinde, Gunhak'ta sana karşı bir tuhaflık sezdin mi?"
"Şey..."
"Konuş benimle hm? Korkacağın bir şey yok. Burada kendini kontrol edebilen ve yıllardır insanların arasında yaşayan tek kişi benim Dongju."
"Sadece... Şey oldu... Elime baktı. Yani biraz uzun süre baktı. Sonra kanları temizleyip yaramı kapattı."
"O an elini kesen sen olmasaydın, Gunhak kontrolünü sağlamakta çok zorlanabilirdi."
"N-nasıl?"
"Biliyorum bunu henüz ondan duymadın, ama Gunhak seni seviyor. Bunun ne anlama geldiğini açıklamıştım. O artık acıyı hissedebiliyor. Vücut ısısının bir insan yüzünden artması, bizde sonsuzluğun bitmesi anlamına geliyor."
"B-ben... Anlamıyorum."
"Bakın çocuklar, bu bizim için gerçekten zor bir karardı. Fakat kardeşlerim bu haldeyken saklamak istemedik. Sen Youngjo, tebrik ederim, vampirleri buldun."
"Dalga mı geçiyorsun?"
"Hayır, üzülerek söylüyorum ki ciddiyim. Fakat şunu anlayın, biz filmlerde gördüğünüz canavarlardan değiliz."
