Η Επιλογή

32."Αχχ και εσύ εδώ;"

•Μάνος•

Κάθομαι στον καναπέ αλλά δεν έχω στην αγκαλιά μου την Ειρήνη αυτή την φορά. Κάθεται πιο εκεί και απλά κοιτάει το κινητό της χαμογελώντας ενώ εγώ βλέπω τηλεόραση.

Λέμε τώρα...

Σκέφτομαι ξανά και ξανά την συζήτηση μου με την Ιωάννα.

"Μάνο"
"Ναι;"
"Έχεις δει τις γόβες μου;" λέει και γυρνάω να την δω

Ουάου είναι σκυμμένη μπροστά στην παπουτσοθήκη και φοράει πάλι ένα ωραίο κόκκινο φόρεμα αλλά πιο αέρινο.

"Ο-οοχι"

Μα καλά γιατί τραυλίζω;

"Ααα να τες!"

Από αυτές μου τις σκέψεις με βγάζει η Ειρήνη.

"Τι έχεις εσύ;"
"Τι έχω;"
"Αυτό σε ρωτάω Μάνο! Τι έχεις;"
"Τίποτα δεν έχω ρε Ειρήνη!" λέω λίγο πιο δυνατά από όσο θα ήθελα

~Μετά από λίγα λεπτά~

"Εγώ πάω μα κοιμηθώ!" ααα καλά δεν απαντάει καν

Ντάξει. Ότι να'ναι! Λογικά θα μιλάει με κανένα γκόμενο πάλι...

Πάω στο δωμάτιο κλείνω την πόρτα και ξαπλώνω στο τέλειο κρεβάτι μου κοιτάζοντας το ακόμα πιο τέλειο ταβάνι μου.

"Για λέγε μπρο! Τι νέα εσύ;"

Αα καλά τα έχω παίξει και εγώ! Αν μου δώσει απάντηση το ταβάνι θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα...

Μετά από αρκετή ώρα ακούω βήματα.
Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω την Ειρήνη να ξαπλώνει δίπλα μου.

Δεν ξέρω γιατί αλλά αύριο πρωί πρωί θα την πάω σπίτι της.

Η Ιωάννα έχει δίκιο δεν είναι δικό της και το έχει παρακάνει με τον τρόπο της ειδικά απέναντι στην Ιωάννα.

~Την επόμενη μέρα το πρωί~

Έχω ξυπνήσει εδώ και λίγα λεπτά και πίνω καφέ.

Το μάτι μου πέφτει πάνω στο κρεβάτι της Ιωάννας.

Κοιτάω την ώρα... 7 το πρωί και η Ιωάννα πουθενά...

Πλησιάζω τα κομμάτια του κρεβατιού και απλά ξετυλίγω την ζελατίνη.

Αφού δεν έχω να κάνω τίποτα τουλάχιστον ας της φτιάξω το κρεβάτι...

Μπας και με συγχώρεση!

Κοιτάω τις οδηγίες χρήσης και νομίζω πως το έχω.

Κάνω λίγο παραπάνω θόρυβο αλλά ντάξει. Υγεία να έχουμε μωρέ!

Αφού τελειώνω κάθομαι και το κοιτάω!

"ΦΤΟΥ ΣΟΥ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ ΜΑΣΤΟΡΑΣ ΕΙΣΑΙ!" μου λέω και ελπίζω να μην με ακούσει κανείς και φρικάρει

Πόσο τέλειο θα ήταν να την είχα δίπλα μου τώρα και να μου έφερνε ένα νερό γιατί κουραστικά ή να με σκούπιζε με μια πετσέτα γιατί είμαι ιδρωμένος ή να μου έλεγε <<Μπράβο σου ρε κουρασμένο νίατο>> και μετά θα μου έδινε ένα φιλί στο μάγουλο και μετά ξέρω εγώ πως θα την πλησιάζα!

'Κουδούνι'

Μα καλά ποιος είναι πρωί πρωί;

Ανοίγω την πόρτα βλέπω μια κοντή κοπελίτσα η οποία κάτι μου θυμίζει αλλά δεν έχω ιδέα ποια είναι.

"Αχχ και εσύ εδώ;" μου λέει με ένα απαξιωτικό βλέμμα

WHAT??
ΚΟΠΕΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΣΥ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;

"Γνωριζόμαστε;" της λέω εν τέλει
"Όχι άλλα θα με μάθεις" λέει και μπαίνει μέσα

Έτσι κοπελια σαν το σπίτι σου μην αγχώνεσαι κανά καφεδάκι;

"Φέρε την βαλίτσα μέσα άθλιο υποκείμενο!"

Παίρνω την βαλίτσα μέσα και μετά συνειδητοποιώ ότι ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΩ και μπήκε στο σπίτι μου τόσο άνετη!

Άμα μάθει η Ιωάννα ότι έβαλα μια άγνωστη στο σπίτι μας τόσο άνετα θα με ΣΚΟΤΩΣΕΙ! Και θα έχει και δίκιο...

"Οπα όπα κοπελιά θέλω να ηρεμήσεις! Ποια είσαι εσύ;"
"Μάνο ποια είναι αυτή;"

Έλα μου ντε

"Αχουυ εσύ ποια είσαι πάλι;"
"Εσύ ποια είσαι κοπέλα μου;" λέω μπας και μάθω
"Δεν την ξέρεις;" λέει η Ειρήνη και με κοιτάει απορημένη

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ;

"Αχου από πότε οι σαύρες μιλάνε;"
"Μανοοο θέλω να φύγει!"
"Και εγώ θέλω μελαχρινό, με πράσινα μάτια, χειλάρες, γεροδεμένο και έξυπνο! Αλλά δεν έχω..."

Εμμ τι φάση;

"Μάνο ή αυτή ή εγώ!"
"Πας καλά ρε Ειρήνη; Δεν την ΞΕΡΩ!" λέω και το εννοώ

"Ψιτ αγόρι πιάσε ένα φραπέ σκέτο!" λέει και κάθεται στο καναπέ

ΕΛΑ ΜΟΥ;;

"Α και κανά κρουασάν!"

Κοιτάω την Ειρήνη και την τραβάω προς την κουζίνα.

"Σοβαρά δεν ξέρω ποια είναι διώξ'την"
"Εγώ θα την διώξω; Δικό σου σπίτι είναι!"
"Α ναι αυτό ξανά πες το!" της λέω και πάω να φτιάξω ένα καφέ για την τύπισσα που ούτε ξέρω