FEEL ALİVE | CEMBAR (TAMAMLANDI)

death

Hızımı alamayıp bir bölüm daha yazdım.

Umarım beğenirsiniz.

Hikayenin sonuna geliyoruz yavaş yavaş.Aşırı kaos çıkartıp gereksiz uzatmak istemiyorum.Haberiniz olsun.

Bi de sizi çok seviyorum.Yorum ve oy atmayı unutmayın.Sevgiyle kalın 🌈💘

~~~~~~~

Kucağımda hissettiğim ağırlıkla araladım gözlerimi.

Karşımda gördüğüm Barışla derin bir nefes aldım.

İnsan kucağına oturularak uyandırılır mıydı hiç?

"Günaydın sevgilim."diyerek üzerime eğildi ve dudağıma sesli bir öpücük bıraktı.

"Günaydın bebeğim de hiç böyle uyandırılır mı insan?"dedim sitemli sesimle.

"Vallaha birkaç seçenek içinden en çok bunu beğendim."diyerek bana sürtünmesiyle bir inleme çıktı ağzımdan.

"Sabah sabah bir dur be adam."dedim zorla.

Durmak yerine ellerini tişörtümün içine sokarak tenimi okşamasıyla kafamı geriye yatırdım.

Üzerimdeki etkisi o kadar fazlaydı ki bazen delireceğimi düşünüyordum.

Hafifçe sıyırdığı tişörtümle dudaklarını kasıklarımın tam üzerine bastırmasıyla boğazımdan kaçan hırıltıyı dizginleyemedim.

Elini tam eşofmanımdan içeri sokmuştu ki çalan telefonumla yanan aletime değen soğuk elini çekti ve komodinden telefonumu alarak bana uzattı.

Arayan annemdi.

"Alo."dedim düzene soktuğum nefesimle.

"Can,telefonuna niye bakmadın?"dedi sakince.

"Anne ben yeni uyandım.Ne oldu?"

"Mesaj attım, aradım ama açmadın.Altı saattir hastanedeyiz.Baban kalp krizi geçirmiş."dedi tek nefeste.

Yerimde doğrulurken Barış kucağımdan hızlıca indi.

"Nasıl olmuş?İyi mi şimdi?"dedim tek solukta.

"Can,anneciğim sakin ol olur mu?"demesiyle tüm sakinliğimi kaybetmiştim.

"Anne cevap versene!Yaşıyor mu?"dedim korkuyla.

Bağlarımız kopmuştu ama babamdı o benim.

"Üzgünüm bebeğim.Onu kaybettik."demesiyle elimden düşen telefon ufak bir ses çıkardı yerde.

Nefes alamadığımı ve boğulduğumu hissediyordum.

Duyduğum uğultu Barış'ın sesiydi tahminen ama ne dediğini anlayacak kadar yerinde değildi kafam.

Daralan nefesimle zorla araladım ağzımı.

"Nefes alamıyorum."dedim zorlukla.

Telaşla ayağa kalkıp camı açan Barış daha sonra yanıma gelerek bana sakin olmamı söylemeye başladı ama zaten sakindim.

Sadece fark etmediğim bir şeyi fark etmiştim.

"Biliyor musun bugüne kadar babam yok sanıyordum."dedim düşen gözyaşlarım eşliğinde.

"Aslında varmış Barış.Şimdi anladım."

"Yanımda değildi belki ama varlığını bildiğim bir babam vardı."

Yüzümü nihayet ona çevirdiğimde gözlerim ıslak olduğu için onu net göremiyordum.

"Artık babam yok.Babam öldü Barış."dedim kendimi kontrol edemeyip bağırarak ağlarken.