Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
after nilang mag-usap, sinigurado ni jennie na merong privacy ang kanyang dalawang anak. alam niyang may pag-uusapan ito once na matapos sila, o kaya ay umiyak ng umiyak dahil sa katotohanang nalaman.
huminga siya ng malalim, at minasahe yung lalamunan niya, alam niyang naiiyak na naman siya pero pinilit niya na huwag. hindi pwedeng habang buhay niyang iiyakan yung pangyayari.
babae siya. at alam niyang malakas siya.
umupo siya at tumabi kay irene na kasalukuyang nakatingin sakanya. obviously, she's worried.
"don't worry. i'm okay." naninikip man yung lalamunan pinilit niya paring magsalita at ngumiti sa kaibigan. masyado ng malaki ang utang na loob niya dito at hinding hindi niya ito malilimutan hanggang sa mamatay siya.
"i'm proud of you." nakangiting saad ni irene at hinagod ng mabilis ang buhok ni jennie. parang kanina lang, takot na takot siyang ipaalam sa mga anak niya, tapos ngayon, hindi siya umiyak ni isang butil.
"hindi ko alam kung paano ko sasabihin ito." saad ni jennie at hinawakan ang kamay ni irene. "salamat talaga."
irene was move by the words. ramdam niya kung gaano nagpapasalamat si jennie sakanya, they are truly soulmates.
"wag mo nga akong paiyakin." saad niya at pinunasan yung dulo ng mata niya, kasi honestly, muntik na siyang umiyak.
"just.." "just saying." tumawa ng mahina si jennie.
"imbes na maging malungkot tayo. bakit hindi nalang tayo maghanda ng makakain diba?" saad ni irene at sinulyapan yung wall clock nila. mag-aalas syete na at wala parin silang makain.
wala namang kaso dahil hindi naman sila heavy eaters pag gabi, kahit yung kambal. simpleng meal lang is okay na.
tumayo si jennie, at tinali yung buhok niya, although hindi pa masyadong humaba yung buhok niya.
