ARAF [DÜZENLENİYOR ]

7.BÖLÜM " Acımasız "

Öncelikle bölüme başlamadan önce kısa bir bilgilendirme vereyim.  Aslında  bölümü hafta içi paylaşıcaktım. Kusura bakmayın gecikme oldu. Çünkü sağlık sorunları yaşadım. Ne olursa olsun bölüm yüklemem için beni zorlayan ve ses kayıtlarıyla beni bölüm yükleyemeye mecbur eden :)  canım kuzenime burdan sesleniyorum. Bu bölümü onun için yazıyorum .

Bölüm parçası: Şebnem Ferah - Hoşçakal

Keşkelerle hayal edip, neyselerle vazgeçmişiz ...

***

 Ağrıyla uyanmak kadar kötü bir şey yoktur bu dünyada heralde. Ahhh. Canım niye bu kadar çok acıyordu ki ? Sadece sırtım duvara çarpmıştı ve bayılmıştım. Doktor sadece bünyem zayıf olduğu için ve baya kansız  olduğum için küçük bir hareket gibi görünse de bana zarar verebilirmiş yani öyle dedi. O yüzden canım bu kadar yanıyordu heralde .

Araf yüzünden kalbim kırıldı o yüzden de canım acıyor demiyor da kendine bahaneler uyduruyor.

Lanet olasıca iç ses neden her şeyin gerçek yanını bilmek zorundasın ha neden? Sanki bende bilmiyormuyum canımın neden acıdığını. Sadece bir şeyi kendinize sürekli sözlü olarak hatırlatırsanız bilinçaltınız o bilgiye inanıp ona göre hareket edermiş bir yerde  öyle okumuştum . Yani biz ne yapıyorsak, ya da ne düşünüyorsak hepsi bizim elimizde. Tüm herşey bizde bitiyor. Bende bu teze göre hareket ediyordum. Acımı psikolojik olarak değilde fiziksel olarak düşünüyordum . Bu da bi nevi gerçeklerden kaçma yolu . 

Fikirlerimden alarmın sesini duyunca çıkıverdim. Bugün okula gidicektim . Dün gidememiştİm . Nedense onu görünce canım daha çok acıyacakmış gibi hissediyorum ve tahminimce hislerim gerçek çıkacak.Ama bugün gitmeliyim , onla yüzleşmeliyim . Ona soracak bir çok sorum var ama sormaya cesaretim yok eğer onun yüzü varsa bana bir açıklama yapardı.

Belki olayları çok çabuk büyütüyor olabilirim ama  ben kimseye kolay kolay güvenmem . Ama onda öyle olmadı, onu görünce içimi birden güven duygusu kaplıyordu. Bu duygu bir tek annem benim yanımdayken oluyordu. Ve o küçük oyun arkadaşımın yanında oluyordu. Ama o beni bırakıp gidene kadar . Herkes gibi bir gün o da beni bırakıp gitmişti . Annemin de gittiği gibi.

Siyah  kıyafetlerimi giyip ,okulun yolunu tuttum. Okula girer girmez sınıfa girmek için yol aldım. Sınıfa girince direk olarak yerime geçtim. Sırama oturur oturmaz telefonumu ve kulaklığımı çıkarıp müzik dinlemeye başladım.

Kulaklarıma Şebnem Ferah ın  Hoşçakal şarkısı gelince yüzümde acı bir tebessüm oluştu. Bu şarkıyı ilk Aşk Tesadüfleri Sever filminde izlemiştim . Her zaman öyle aşka hayran kalmışımdır ,hatta hayalimdir . Hep merak etmişimdir filmlerde ki aşklar gerçek hayatta da olabiliyormu acaba ?

Kesin kesin zaten anca senin gibi birinin zekasından bu muhteşem fikir ortaya çıkardı. Kızım sen salak mısın ? Hey gerçek hayata dön acı gerçeklerle yüzleş . Yani Araf  gibi acı gerçeklerle yüzleş.

 Ben iç sesimin hep gerçekleri yüzüme vurduğunu söylemiş miydim ? Aa evet söyledim . Müziğin yükselen sesiyle düşüncelerimden çıkıverdim. Ve kendimi şarkıya bıraktım.

Seni ararken

Kendimi kaybetmekten yoruldum

Bulduğumu zannettiğimde

Kendimden ayrı düştüm.

Bu garip bir veda olacak

Çünkü aslında hep içimdesin