kontrol etmedim, çok geç oldu. yazım hatası bişicikler varsa kusura bakmayın lütfen yarın düzelticem✨
İyi okumalar 💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|Kaybettiğim çocukluğum.
Küçük kardeşim kollarım arasında Taehyung'un aldığı çikolatalı pastanın üçüncü dilimini yerken babam karşımızdaki koltukta sessizce oturarak bizi izliyordu. Bu ânı görmek için yılların verdiğini biliyordum, sabırla beni beklediğini. Gözlerine ne zaman baksam ruhumda derin ve katlanılmaz bir sancı hissediyordum, öylesine yakıyordu ki canımı. Ailesinden koparılmış küçük çocuğun isyanlarını duyuyordum, sessiz çığlıkları aniden zihnimi sarıp kuşatıyor ve dikkatimi dağıtacak herhangi bir şeyin ortaya çıkacağı âna dek körpe umutlarıma tırnaklarını geçirip paramparça ediyordu.
“Ev soğuk sanki biraz, odun getirmediler mi yoksa?”
Taehyung'un sorusuyla babam bizden gözlerini çekerek mahçup bir şekilde ellerini birbirine kenetleyip dudakların aralamıştı.
“Unuttular sanırım. Onların bir suçu yok aslında, söylemeliydim. İsterseniz ormandan odun alabilirim.”
Babamın dudaklarından çıkan cümleler canımı yakarken istemsizce tırnaklarımı avuçlarıma geçirmiştim. Taehyung'dan oldukça çekiniyordu. Yanında otururken dahi mahçup bir ifadeyle ara sıra ona baktığını fark etmiştim.
