wanderlust 'tk

27

|Ona ellerimi uzatmak için çok geç kaldım.

bölüm müziği: Ashley serena- my jolly sailor bold

İpek çarşafların arasında üzerimde kalın bir örtüyle yatağın içine gömülmüşken bir türlü uyuyamıyordum. Gördüğüm bedenler, Yoongi'nin canavarı, ifrit bir yardımcı... İliklerime kadar korkuyordum. Birilerinin hep beni izlediği gerçeği kalbimi sıkıştırırken başımı bir an olsun örtünün altından çıkarmayı düşünmemiştim. Sanki yatağımın altında, odamın her bir köşesinde birileri vardı ve benim örtüyü kaldırıp onlara bakmamı bekliyorlardı. Bedenim hissettiğim korkuyla titrerken kendimi sıktığım için yetmeyen nefeslerim beni telaşa düşürüyordu.

Sakin olmalıydım, daha kötü odalarda daha korkunç canavarlarla karşılaşmıştım. Beni izleyen görünmeyen yaratıklardan çok daha fazlası canımı yakmıştı. Sıkı sıkıya tutunduğum örtümü bir an dahi bırakmayı düşünmesem de biraz olsun kendimi rahatlatırken yere düştüğünü hissettim bir eşyanın çıkardığı tok sesle örtüyü kaldırmaya cesaret bulamayıp kimden kaçındığımı bilmesem dahi nefeslerimi düzene sokmaya çalışarak uyuyor taklidi yapmaya başlamıştım. Halbuki kalbimin sesi karşımda yer alan birinin duyumsayacağı kadar güçlü bir şekilde atıyordu.

Tüm bedenim sıcaklık ve korkuyla terlemişti. Saten pijamamın çektiği nemi hissediyordum ve bunun sonu gelmiyordu. Şakaklarımdan akan teri dahi silmeye korkuyordum, sanki birileri uyanık olduğumu anlayıp bana zarar verecekmiş gibi dişlerimi alt dudağıma geçirip tüm tesellimi sımsıkı sarıldığım soğuk örtüde buluyordum.

"B-baba eğer buradaysan beni koru lütfen. Çok korkuyorum."

Babamın silik görüntüsünü yanımda hâyâl ederken bana sımsıkı sarıldığını ve bana bu geceyi zehir edenlerden koruduğunu düşünürken biraz olsun rahatlamaya başlamıştım. Korku ve yaşadığım üzüntüden dolayı akan gözyaşlarımı silme cesareti bulduğumda uykusuzluk ve yorgunluktan acıyan gözlerimin üzerine inen yumuşak bir ferahlama hissiyle istemsizce üzerimdeki örtüyü kaldırarak yanan mumlara baktım... Babam burada mıydı? Taehyung'un mührünü taşımama rağmen yanıma gelmişti.

"Baba... Burada mısın? B-ben, rüyada mıyım?"

Aniden yanımda yanan mumla gülümserken ıslanmış gözlerimi silerek bedenimi ahşap yatağa yasladım. Buradaydı.

"Özür dilerim, affet beni. B-bilmiyordum. Taehyung'u ya da Kim ailesini bilmiyordum. Bunu biliyorsun değil mi? B-ben de yeni öğrendim, bana inanmalısın..."

Babamın içte içe bana öfkelendiğini düşünürken mahvolmuş hissediyordum, gözyaşlarım usulca akarken tek yaptığım hastalıklı bir şekilde belki de hiç olmayan birinden yalvarırcasına af dilemekti.

"Yine de isteğini yerine getirdim değil mi? B-burada olmamı istemişsin baba, söz veriyorum sana bu topraklardan ayrılmayacağım."

Aniden kapıda beliren bedenle geriye çekilerek kendimi korumaya çalışırken bu kişinin babam olduğunu idrak etmemle ayağa kalkmıştım.

"B-baba buradasın... Beni hiç bırakmadın biliyordum! S-sana dokunabilir miyim?"

Babam tıpkı kırklı yaşlarındaki gibi görünüyordu. Sanki hiç ölümün soğuk elleri arasına düşmemiş, son nefesini vermemiş gibi...

Varlığına hâlâ inanamıyordum fakat Yoongi babamın ruhunun cehennem Lordu'nun himayesi altına alındığını söylemişti... O buradaydı, gerisini düşünmek istemiyordum.

"Baba... M-mührümden dolayı sana dokunamaz mıyım?"

Birkaç saat öncesinde aldığım sert uyarı beynimin içinde yankılanırken babam soruma karşı tebessüm ederek kollarını bana doğru açtığında bir an dahi düşünmeden bedenimi kolları arasına bıraktım.