Lost in the heavenly skies(Forgiving Her Series#2)

Prologue

I woke up with a heavy heart as I looked at his sleeping face.

A lone tear rolled down my cheeks as I caressed his cheek. Pumikit ako nang mariin at saka tahimik na humagulgol.

I covered my lips so he wouldn't hear me cry.

I wanted to have a long lasting relationship with him, hell I even dreamt of marrying and having a family with him.

Being able to raise our children, being able to walk down the aisle while seeing him wait for me at the altar.

I dreamt of telling the whole world how much I love him, I dreamt of having a perfect wedding , I dreamt of dying old in his arms.

My dream has always been to spend everything with him.

But it looks like that dream is not gonna happen anymore. I smiled as I breathe out heavily to stand up and take my stuff.

Wala na akong magagawa, eto na 'yon. Dito na kami magtatapos, at hindi ko matangap 'yon.

Gusto ko pang ipakita sakaniya kung paano ako magmahal, because God knows how much I have trouble expressing my feelings towards him or anyone.

Kaya siguro pinili ng tadhana na paglayuin kami dahil hindi ako ang para sakaniya at hindi siya ang para sa'kin.

Tahimik akong humagulgol bago pumasok sa cr para basain ang aking mukha.

"Hindi...ko kaya" Sumasakit ang lalamunan ko habang tinitignan ang sarili sa salamin. My eyes are red and puffy, and my my hair is slightly messed up.

Patuloy ang pagbasa ko saaking mukha habang patuloy na tumutulo ang luha saaking mukha.

Nang natapos ako ay kumuha ako ng twalya at saka pinunasan ang mukha, ngunit wala atang talab 'yon dahil kada tinitignan ko siya ay panibagong luha nanaman ang tutulo.

Suminghap ako at saka sumalampak ng upo bago kinuha ang mga marurumi kong damit na nakalagay sa table at ipinasok 'yon sa bag ko.

Habang abala ako sa pagaayos, nagulat nang may biglang yumakap sa beywang ko.

Bumilis agad ang tibok ng puso ko, shit akala ko hindi siya magigising.

Mas lalong sumakit ang lalamunan ko habang dinadama ang yakap niya. I pursed my lips together as I fixed my stuff.

"Don't go...please" Mas lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap sa'kin. Pinilit kong hindi gumawa ng tunog dahil ayaw kong isipin niya na umiiyak ako.

"H-Hindi ako aalis..." Lumunok ako at saka tumayo ng hindi siya tinitignan. Pilit kong inaalis ang pagkayakap niya sa'kin pero masyadong mahigpit 'yon.

"Babalik din ako, uuwi lang ako-"

"Liar" Umawang ang labi ko.

"I saw your texts to Elaine last night. Aalis ka? Bakit hindi mo sinabi sa'kin? Maintindihan ko naman" Tumulo uli ang mga luha sa pisnge ko habang pilit kong tinatangal ang hawak niya sa'kin ngunit lagi lang iyong humihigpit kaya nang mapagod ako ay huminga ako ng malalim.

"Please...don't make this h-hard for me" Nanghihinang ani ko ngunit matigas ang ulo niya at hindi niya iyon pinansin.

"Dito ka nalang, please" Ibinaon niya ang mukha sa leeg ko, para bang ayaw akong pakawalan.

"Bitawan mo 'ko" Umiling siya.

"Hindi ako makahinga" His grip loosened up a bit after what I've said. I took that opportunity to break free from his hold to look at him.

I stood up as I looked at him meaningfully, his eyes were hopeful, hopeful that I won't go. But I've already made up my mind, and no one can change that. Even him...