GECE: Psikolojisi Bozuk Olanından

Özel Bölüm *Poyraz

Media: Poyraz Karayel

-

Bölüm, Poyraz'ın kim olduğundan çok, Nefes'e olan aşkından ibaret.

Poyraz'dan...

Nefes'i ilk gördüğüm günden beri unutamadım. Gecelerimi yok eden sesi, düşüncelerimi alt üst eden bakışları... 16 yaşındaydı. 20 yaşındaydım. Sakardı. Yine sakarlığına gelmişti. Çektiği bütün fotoğraflar, önümde seriliydi. Elindeki dosyayı düşürmüştü. Defalarca özür dilemişti. Dinlememiştim.

Dikkatimi çeken bir kaplandı. Kaplan.. Şimdi, o kaplan elimin üzerindeydi.

Vücudumun her noktası Nefes'e ait küçük yada büyük çizimlerle kaplıydı.

Dövmelerimin anlamları Nefes'imdi.

Onun çizimleri, onun çekimleri, onun beğendikleri..

Onun gözlerindendi herşey.. Ah o gözleri.. İlk kez o gün bakmıştım o gece gözlerine. İlk kez o gün fark etmiştim o güzel gözlerini.

Asla bir kızı sevemeyeceğini düşündükleri Poyraz Karayel, o gün ufacık bir kıza gönlünü kaptırmıştı.

Nefes, Nefesim...

İsmini sevdiğim.. Küçük bir kızdan çok daha fazlasıydı.

Miniğim..

Nefes şimdi 22 yaşında. Nefes'in hayatındaki tek erkek olmanın ne demek olduğunu bilmiyorum.

Bora vardı. Bora. Defalarca kez onu öldürmeye kalkmıştım. Nefes engel olmuştu.

Nefes, Bora'nın en ufak bir çiziğinde dünyaları yıkıyordu. Nefes'i kaybetmeyi göze alamıyordum. Ama Bora'ya göz yumamıyordum.

Acılarıma keder vuruyorlardı.

Nefes için her şeyden vaz geçmiştim.

Bazen korkuyordu benden. Ciddiydim, öyle olmak zorundaydım. Nefes'i kimsenin bilmesini istemiyordum. Arkamdan işler çeviren onlarca insanın, onun benim zayıf noktam olduğunu bilmelerini istemiyordum.

Nefes, onun hayatımda sıradan birisi olduğunu düşünüyordu.

Değildi, çok daha fazlasıydı.

Bora'nın Nefes'e değil dokunması, onun adını ağzına alması bile kendi ölümünü çağırmasıydı.

Nefes bunu bilmiyordu. Bilmemeliydi. Anlıyordu belki ama, anlamamalıydı işte.

Belki sevmiyordu beni, belki görmüyordu göz yaşlarımı, belki değer bile vermiyordu.

Ama ben seviyordum, ben veriyordum değer.

Onca gözyaşını ben görmüştüm, ben sarılmıştım ona. Hüznüne ortak olmuştum. Bana mutsuzmuş gibi baktığı her gün, lanetim olmuştu. Defalarca kez ölümüm olmuştu mutsuzluğu..

Onca mutluluğunu ben görmüştüm, benimle gülmüştü hepsine. Defalarca kez yeniden gülüşüm olmuştu gülüşü..

Uzun zamandır yanındaydım. Uzun zamandır nefesimdi..

Bitmesini istemediğim masalımdı Nefes.

Nefes'in insanları.. Onu sevenler.. Onu isteyenler.. Onunla olanlar.. Bütün bunlar canımı yakıyordu. Tüm bunlar geceleri uykumu kaçırıyor, onsuz geçen bir dakikam bile yalan oluyordu.

Unutmayı denedim. Yeniden "Nefes" diye delirmeyi göze alamazdım.

Bütün bunları kendi içimde yaşıyordum. Beni gören Nefes olmuştu. Yıkıntılarımı gören, beni kurtaran onun nefesi olmuştu.

Bana dokunduğunda dünya dursun, bir daha hiç dönmesin istiyordum.

Nefes bana karşı koyamıyordu. Nefes bana karşı koyamayacak kadar güçsüzdü.

Onu unutmak, ondan vazgeçmek istiyordum.

Hala içimde bir şey,
Sanki umuda benziyor,
Bana unutma diyor,
Susuyorum, susuyorum..

1 hafta uzak kalmıştım. Ondan 1 hafta uzak kalmıştım. Hastanedeydim, herkes yanımdaydı. O zamanlar sahip olduğum herkes..

Aileme durumumun ciddi olduğunu söylemişti doktorlar. Herkes ölmemi bekliyordu.

7 günün sonunda Nefes gelmişti.

Gelmişti, söylemişlerdi. Ama, hissetmiştim de.

"Uyan" demişti bana

"Saç teli güneşime meydan okuyan kadın, iste sana öleyim."

-

Biz Poyraz gibilere erkek değil, adam diyoruz.

Erkek dokunmadan yaşayamaz. Bunlar erkek değil, adam.