Başka Bir Ben

BÖLÜM 5|KONTROL

KONTROL
''Çünkü gücünü sen kullanmıyorsun. Gücün seni kullanıyor.''

Duyduğum şeyleri algılamak pek kolay değildi. Anlamadığım bir dilden konuşuluyordu burada. Dilini, kurallarını hiç bilmediğim bir ülkede gibi hissediyordum kendimi. Anlattıkları şeyi hepsi anlıyordu, hepsi şaşırıyordu. Ben neyden bahsettiklerini anlamıyordum, hatta inanmıyordum bile. Anlattıkları o kadar olağanüstü şeyler ki...

Ayağa kalktım ve üstümü düzelttim. "Bu anlattıklarınızın hepsi birer saçmalık. Ben artık gidiyorum." Kartal ayağa kalktı ve yanıma geldi.

"Bak Efsa. Bunlar sana saçma gelebilir. Ama hepsi gerçek."

"Buna inanmamı beklemeyin benden!"

Kartal koltukta oturan Barkın'ı kolundan tuttu ve kaldırdı. "Noluyor ya?" Kartal ciddi bir yüz ifadesi ile bir bana bir de Barkın'a baktı. "Test edeceğiz. Şimdi Barkın'a bir şey yapmasını söyle." Dediği şeyle gözlerimi devirdim. "Bu çok saçma. Sizin oyununuza katılmayacağım."

"Hadi Efsa! Dediğimi yap lütfen." Barkın'a bakıp gözlerimi devirdim. "Otur."

Barkın yüzüme bakıp kaşlarını çattı. "Köpeğe komut mu veriyorsun Efsa?" Dediği şeyle her ne kadar gülmek istesemde ifademi bozmadım. "Ne yapmanı isteyebilirim ki?"

Kartal bana baktı ve gülümsedi. "Tamam oturmasını söyle. Ama bunu emir vererek söyle. Daha ciddi."

"Otur!" Kartal ciddileşti. "Gözlerinin içine bakarak."

Barkın'ın gözlerinin içine baktım. "Otur!" Herkes merakla Barkın'a döndüğünde Barkın herkese tek tek baktı. Kartal yanımıza gelip merakla inceledi. "Bir şey hissettin mi?"

"Hayır. Bir etki olmadı." Kartal alnını kaşıdı. "Tamam. Sıkıntı değil. Zamanla göreceğiz. Diğer gücünü deneyelim. Barkın'a dokun ve geleceği gör."

Barkın'ın kolundan tutup gözlerimi kapattım. Daha önce olduğu gibi olmamıştı hiç. Belki de bunlar sadece birer tesadüftü. Elimi çekip kaşlarımı çattım. "Bir şey olduğu yok. Dedim size. Aradığınız kişi ben değilim. Hepsi birer tesadüf!"

"Hemen böyle düşünme Efsa'cığım. Biraz zamana bırak."

"Hayır zaman falan bırakmayacağım. Sizi saçmalıklarınızla bırakıyorum. Ben artık evime dönmek istiyorum. Yeter!"

"Sen hayatımda gördüğüm en gerizekalı insansın!" Soğuk bir tonla konuşan Ülgen'e baktım. "Benimle bu şekilde konuşamazsın!" Ayağa kalktı ve karşıma geçti.

"Sen dediklerimize inanıyor musun?"

"Hayır. Hepsi saçmalık." Yüzüne hafif bir gülümseme yerleştirdi. "O zaman istediğim gibi konuşabilirim. Gerçekten gerizekalısın."

"Benimle bu şekilde konuşma."

"Hadi bana engel olsana." Dediği şeyle gözlerimi devirdim. "Bak az önce de gördün. Benim güçlerim falan yok! Sana engel olamam."

"O zaman bu demek oluyor ki seninle canım nasıl isterse öyle konuşurum."

"Hayır konuşamazsın!"

"Bize inanmayarak gerizekalı olduğunu zaten belli ediyorsun. Ben sadece dile getirince mi sıkıntı?" Bir adım daha atıp iyice yaklaştım. "Benimle düzgün konuş!"

"Bak bu da benim için bir saçmalık." İçimde büyüyen sinire hakim olamıyordum. Sinirden delirmek üzereydim. Gözlerimin yandığını hissettim. Gözlerimi gözlerine kenetledim. Birkaç saniye içinde gözleri benim gözlerimdeki sarıya büründü. Öylece gözlerimin içine bakıyordu.