LEXİ

10.

Odamın kapısı sert bir şekilde açıldığında irkilmiştim yatakta oturduğumda Edward ile göz göze geldik yanıma gelerek karşıma oturduğunda "abicim ağlama senin ağlamana dayanamıyorum biz seni herşeyden çok seviyoruz bugün seni giderken görünce nefes alamadım sandım tekrar gitmenden çok korktum bir daha kaybedemem ondan dolayı sinirlendim biraz jack de öfkesine yenildi en ol yoksa sana çok değer veriyoruz"

"Ben sizin dediğiniz hiç birşeye inanmıyorum bırakın beni hiç zor değil sizin için hem karşınıza asla çıkmam gerçekten görmezsiniz bir daha asla beni" yerimde doğrulduğumda "seni asla bırakmıyacağız kabul et bunu ve gitmeyi bir daha asla düşünme bu çocukça davramışlarından da vazgeç artık"

"Ben mi çoçukca davranıyorum" şaşıracak ona bakarken "evet sen vazgeç bu tavrından artık" ayağa kalktığında "annemgil yemege bekliyor hadi aşağıya" konuşarak odadan çıktığında yastığı alıp kapıya fırlattım çoçukca davranıyormuşum ben neler yaşadım haberleri yok ben hiç şımarmadım şımaramadım onlar hep birlikte burada mutluyken ben yetimhanede neler yaşadım bilmiyorlar affetmeyecektim onları asla ailem olarak görmeyeceğim benim ailem olmadı bu yaştan sonrada istemiyorum.

Çok yabancıydım buraya bu aileye bu eve bu odaya keşke zendeya yanımda olsaydı şimdi böyle olmazdı gözlerim dolduğunda özlemiştim onu yedi yaşındayken tanışmıştık yeni gelmişti yetimhaneye ve ağlayıp duruyordu gidip konuşmuş çoçukluk aklımda bir şeyler demiştim birden sarılmıştı bana işte o an saatlerce ağlamasının dinmesini beklemiştim o günden beri asla ayrılmamıştık ama onu birileri evlatlık alana kadar ankaraya gitmişti fazla görüşemiyorduk ama sık sık konuşuyorduk sürekli elim boynuma gittiğinde birşey hissetmemiştim boynuma baktığımda kolyem yoktu yataktan kalkığımda her yere bakmaya başladım gözyaşlarım akmaya başladığında en son nerede çıkarmıştım elim başıma gittiğinde odada dolanıyordum.

Aklıma masaya çıkarttığım geldiğinde yetimhanede odada unutmuştum başıma vurduğumda nasıl orda unutmuştum koşarak odadan çıktığımda kolyemi istiyordum sadece merdivenlerden inerken gözyaşlarımı siliyordum dış kapıya geldiğimde.

Kapıyı açmaya çalışıyordum ama açılmıyordu kapıyı kitlemişlerdi elimi kapıya elimle vurduğumda kilitlemişkerdi kapıyı "yine mi gitmeye çalışıyorsun" sesle arkamı döndüğümde sinirle Edward bana bakıyordu arkasından hepsi gelirken üzgün şekilde bana bakıyorlardı.

"Bak tamam belki önceden çalı.."

"Evet sizi istemiyorum diye konuşmaya başlıyacaksın sus o yüzden yemeğe hadi kardem" başıyla işaret ettiğinde beni dinlemiyorlardı başımı salladığımda "bakın be.."

"Sus tamam mı! Bugün herkes yeteri kadar üzüldü hadi"

"Ben başka birşey diyeceğim lütfen dinleyin beni biraz ben birşeyi düşürmüşüm yurtta onu almam lazım girmeyeceğim geri geleceğim bir saate kapıyı açın lütfen" gözyaşlarımı sildiğimde herkes söylediklerime şaşırmıştı "tamam kızım yarın gidersin bu kadar önemli mi akşam olacak birazdan"

"Benim bugün almam öazkm lütfen hemen gidip geleceğim" Edward konulacağı sırada "hemen hayır demeyin benim için önemli onu kaybedemem" yere oturduğumda nasıl unutmuştum orda "tamam o zaman baba biz gidiyoruz lexi ile bir saate geliriz siz yemeğinizi yiyin"

"Oğlu.."

"Baba geliriz bir saate hadi abicim" beni yerden kaldırdığında gülümsemiştim şaşırdığında cebinden anahtar çıkartmıştı kapıyı açınca hemen evden çıktım Edward arkamdan gelirken arabanın yanına geldik hemen bindim yanıma oturduğunda "kemerini tak abicim" uzanıp takarken ilerlemeye başladık başımı cama yaslamıştım yolları izlerken bacaklarımı kendime çekmiştim..

Araba durduğunda gelmiştik kemerimi çıkarttığımda edwardda kapıyı açtığında "şey ben hemen alıp gelsem soru.."

"Tamam abicim sen alıp gel ben arabada bekliyorum" hemen arabadan indiğimde yetimhanenin önüne geldim burada birçok şey olmuştu iyi veya kötü burda büyümüştüm ben ve artık buraya belkide son girişim ama gitmek istemiyordum o eve geri dönmek istemiyordum.

Bahçede bir kaç kişi bana bakarken neden geri geldiğimi merak ediyor olmalıdırlar binaya girdimde merdivenlere yöneldim umarım hala odada duruyordur kaldığım odaya girdiğimde odada kimse yoktu masanın yanına gittiğimde kolyem yoktu yerlere bakmaya başlarken "lexi" arkamı döndüğümde oda arkadaşım selena gelmişti "kolyen için geldin sanırım geleceğini biliyordum kaybolmasın diye aldım" kolyeyi cebinden çıkarttığında kolyeyi aldım "teşekkür ederim"

"Önemi yok" yanımdan gittiğinde odadan çıktığımda rahatlamıştım kolyemi sonunda bulmuştum bahçeye çıktıgımda hızlandım Edward ile göz göze gelince arabaya bindim kemerimi takarken "buldun mu abicim ksybetyiğin şeyi"

"Evet şey teşekkür ederim getirdiğin için" başını salladığında "kabettiğin şey neydi" elimi açtığımda kolyeyi gösterdim "arkadaşımdan hatıra o olmasada kolye ile yanımdaymış gibi hissediyorum" tekrar başını salladığında ilerlemeye başladık başımı arkaya yasladığımda yolu izliyordum gözlerim kendiliğinden kapanmaya başladığında engel olmadım.

"Ah kardeşim keşke hiç böyle olmasaydı sen yanımızda olsaydın bizimle birlikte yaşasaydın önceden bulsaydık senide annemde o anıları yaşamamış olsaydı şuan affetmeyeceksin bizi belki ama send.."

Votelerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum

Sizce Edward neden öyle konuştu geçmişte ne olmuş olabilir?

Lexi ailesini affetmelimi?

Lexi artık ne yapacak sizce?

Yorumlarınızı bekliyorum