LEXİ

7.

"Efendim yemeği ne zaman kuruyum" sesle başımı kaldırdığımda kapıyı açan teyzeydi "anna hanım iki saat sonra kurarsınız ama kızım açsa şimdi de yiyebiliriz" herkes bana bakmaya başladığında "farketmez" omuz silktiğimde "fark eder kardeşim için kahvaltı hazırlar mısın anna teyze" gittiğinde "kahvaltıyı aksatma" bana dönerek konuştuğunda başımı salladım sadece konuşmak istemiyordum.

"Bak biliyoruz bizi ailen olarak görmek belki senin için zor ama inan senin böyle yqpman bizim içinde zor bak annemiz kelly banmız dylan en büyüğünüz benim edward ve jack en küçük kardeşimiz" Edward komularak bana döndüğünde "şey sizi tanımıyorum ama size alışmamı benden beklemeyin benim yetimhanede bir hayatım vardı ve birden benim karşıma çıkıp beni buraya getirdiniz seneler sonra hemen alışmamı mı bekliyorsunuz" herkes sustuğunda üzülmüşlerdi annem olacak kişi daha çok ağlarken "kızım evet sende haklısın birden çıktık karşına ama biz senin aileniz seni orda bırakamazdık seneler öncede seni bırakmazdık asla ama.." elleriyle yüzünü kapattığında tutkundum "peki tamam ama neden bırakıp gittiğiniz" herkese baktığımda kimse bana bakmıyordu "söylemiyecek misiniz yani neden bırakıp gittiğinizi" sesim istemsiz yüksek çıktığında yine kimse bakmamıştı edward bana bakarken "bak söyleyeceğiz ama şuan sırası değil zaman gerekli biraz hem annemizi üzüyorsun sakin ol abicim"

Sinirle güldüğümde derin nefes aldım "neden getirdiniz beni bu eve o zaman! Neden karışıma çıktınız ben orda daha mutluyum" ayağa kalkarak konuştuğumda "sakin ol!" Edward bana doğru gelirken geriye gittim "yaklaşma sakın"

"Yoruldun gel odanı göster-" annem olacak kişiye baktığımda "oda ben burda sizlerle kalmak istemiyorum anlamıyor musunuz"

"Abicim reşit değilsin ve biz senin aileniz bizimle kalmalısın helodanı gösteriyim" önden gittiğinde arkasından ilerledim merdivenlerden çıkarken gözlerim dolmuştu benim burda ne işim vardı birden karşıma çıkıp beni buraya getiriyorlar alışmamı bekliyorlar buraya asla alışmazdım alışamazdım "burası senin odan sağ taraf bemim sol tarafta jack kalıyor birşeye ihtiyacın olduğunda gelebilirsin anna teyze kahvaltıyı odana gatirmesini söylerim aksatma yemeğini sen" başımı sallayarak bana gösterdiği odaya girdiğimde oda beyaz ve krem  renkleriydi sade ama hoş duruyordu yatağa yattığımda gözlerimi kapattım burda fazla kalmayacaktım zaten aklıma aşsağıdaki olnalar geldiğinde gözlerim dolmuştu beni terk ettikten sonra tekrar neden yanlarına alıyorlardı yıllar sonra hiç birşey olmamış gibi onlara alışmamı nasıl beklerler hiç açıklama yapmadan kendi düzenleri varken beni neden aldılar ağlamalarım çoğaladığında basımı yastığa basturdım ağladım burda olmama onlarla yaşamama mecbur kalmama beni bırakıp gitmelerine ağladım "neden getirdiniz beni buraya neden!" yastığı yere attığımda elimle yüzümü kapattım yurtta daha mutluydum burda onlarla yaşamak onları görmek istemiyordum kapının tıklanmasıyla gözyaşlarımı sildiğimde "evet" kapı açıldığında jack girdi yatağa oturduğunda ona bakmadım "iyi misin? Ağladın mı?" elini uzattığında kafamı çevirdim "lexi bak bizden nefret ediyorsun ama bizi anlamıyorsun bizde istemezdik böyle olsun" bana bakarken dışarıya bakmıştım "konuşmayacak mısın" ayağa kalktığında odadan çıktı sinirle nefes aldığımda konuşmak istemiyordum onlarla odaya birisi girdiğinde baktığımda kapıyı açan teyzeydim "kahvaltı getirdim Edward oğlum hepsini yesin dedi afiyet olsun" tepsiyi bırakıp giderken "zahmet etmeseydiniz yemiyeceğim"

"Ama amışssın aç kalma kendine dikkat etmen lazım" başımı salöadığımda "yemek istemiyorum götğrmezseniz de yemiyeceğim kalmasın burda" bana bakarken kararsızdı tepsiyi aldığında komidine koydu odadan çıkarken gözlerimi kapattım biraz dinlenmek istiyordum.

"Abicim" gözlerimi açtığımda Edward kapının oradaydı "kahvaltını yapmamışsın gel bakalım" tepsiyi alıp yanıma oturduğında oturdum ekmeğe reçel sürdükten sonra bana uzattı başımı salladığımda "kahvaktını yapmalısın ve yapmadan bırkamam seni aç bakalım ağzını" pencereye baktığımda "abicim lütfen kahvaltını yapmalısın" derçn nefes aldığımda "istemiyorum"

"Tamam konuşalım biraz o zaman sonra yaparız kahva-"

"Konulmakta istemiyorum" kaşlarını çattığında "kah-" elinden eköeği aldığımda yemeğe başladım daha fazla konuşamak istemiyordum öeyve suyunuda içtiğimde yatakta yattım elini saçımda hissettiğimde başımı çevirdim "bize alışmanı hemen bekleniyorum ama zaman lazım bize sadece"

"Komuşmayacak mısın bize kızgınsın ama böyle olması lazımdı artık bizimlesin"

"İstemiyorum sizi neden anlamak istemiyorsunuz beni buraya getirdiniz diye size hemen alışacağım diye birşey yok asla da alışmıyacağım"

"Alışacaksın zaman lazım" başımı salladım "kendinizi Kandırıyorsunuz sizi asla kabul etmiyeceğim burdan da gideceğim en kısa zamanda" ayağa kalktı "sen bu ailedensin..."

Votelerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum

Hikaye sizce nasıl ilerliyor?

Edward hakkında ne düşünüyorsunuz?

Lexi artık ne yapacak sizce?

Lexi mi haklı yoksa ailesi mi?

Lexi ailesini affetmeli mi?

Yorumlarınızı bekliyorum