LEXİ

5.

"Abla!" omzuma dokunulmasıyla gözlerimi açtığımda karşımda 10 yaşlarında birisi vardı oturduğumda "birşey mi oldu?" elimi tutarak "abla müdür çağırıyor seni" şaşırdığımda neden çağırıyordu ki yutkunduğumda geç geldiğim için mi çağıtıyordu "neden"

"Bilmiyorum bana çağır dedi" koşarak odadan çıktığında arkasından bakıyordum sadece ceza mı verecekti kalktığımda saçımı bağladım odadan çıktığımda yavaşca odadan çıktım bir kaç kişi bana bakarken kafamı eğerek merdivenlerden indiğimde.

Odanın önüne gelmiştim çalaçağım sırada durduğumda derin nesef alarak kapıyı çaldım "gel!" kapıyı açtığımda "gel kızım" şaşırdığımda içeriye girdim beni kurtaran kişi ile sanırım anne ve babası vardı tekrar müdüre baktığımda "birşey mi oldu?"

"Kızım seni buraya konuşmak için çağırdım sana anlatmak istediğim şeyler var siz mi söylemek istersiniz ben mi başlıyım" son kelimelerinde onlara baktığında kurtaran kişi bana baktı "lexi bak şuan anlatacaklarım sana saçma gelebilir ama bizi dinlemelisin konuşken beni bölme lütfen" başımı salladığımda "birkaç sene önce iyi bir abi olduğumu düşürdüm ama nerden bilebilirdim berbat bir abi olduğumu hep pişman oldum hep ama işte bir fayda etmiyor kardeşim annem kardeşime hamileydi onu duyunca nasıl sevindim anlatamam ama doğduktan sonra sevinç kalmadı çünkü öyle oldu ve ben engel olamadım ama ama şimdi ne oldu biliyor musun lexi yıllar önce ki kardeşim şimdi karşımda o- o sensin"

Yıllar önce ki kardeşim karşımda o sensin

O sensin

"Ne!" gözlerim dolduğunda başımı salladım "yalan söylüyorsunuz değil mi yalan diyin" bana doğru gelirken ellerimi kaldırdım "gelme! İstemiyorum sizi anlıyormusunuz istemiyorum!" koşarak odadan çıktığımda gözyaşlarım hızlanmıştı nasıl böyle birşey olur kardeşim dedi odaya girdiğimde yatağa yattım "yalan söylüyorlar olamaz!" yüzümü yastığa bastırdığımda "yalan!!" inanmak istemiyordum birden karşıma çıkıp ben senin ailenim diyemezlerdi başımı yastığa daha çok bastırdığımda ağlamalarım durmuyordu.

17 senedir hiç böyle birşey düşünmemiştim karşıma çıkacaklarını neden çıktılar neden bırsktılar hayattalarsa beni kolumda baskı hissederken doğrulup baktım beni kurtaran kişiydi "istemiyorum sizi" yanıma oturduğunda gözyaşlarımı sildim ama yenileri geliyordu "ağlama abicim lütfen bak karşı-"

"Ama çıktınız birden istemiyorum sizi" derin nefes aldığında "bitanem bak böyle olsun bizde istemezdik ama olanları maalesef değiştiremiyoruz ama senin burda kalman doğru değil ailenin yanına bizim yanımızda kalacaksın" kafamı pencereye çevirdiğimde "birşey demiyecek misin?" sessiz kaldığımda "peki ama bugün olmuyor ama yarın erkenden seni almaya geleceğim bugün toparlan sen" ayağa kalltığında başımı öptü birşeyler demişti ama duymamıştım odadan çıktıktan sonra arkasından baktım onlarla gitmeyecektim ailem olmaları hiç birşey değiştirmeyecek.

"Daha önce neredeydiniz!" yatağa vururken bağırıyordum "nefret ediyorum sizden!" durduğumda yorulmuştum hiç birşey olmamış gibi onlarla aile olamazdım onları affedemezdim hepsi onlar yüzünden ben bu hayatı yaşadım ağlamalarım arttığında aklıma sürekli odada konuşmalar geliyordu başımı yastığa bastırdığımda gözlerim acıyordu hıçkırıklarım duyulmazken gözlerim artık kapanmıştı...

Votelerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum

Lexi ailesini affetmeli mi?

Lexinin ailesi hakkında ne düşünüyorsunuz?

Lexi ailesiyle birlikte gidecek mi?

Sizce hikaye nasıl?