❦ University school▪Taennie ❦

16

Tae'nin gözünden

Jennie'nin odadan çıktığını görürken ona dönüp elini tuttum."Gidelim mi?" dediğimde başını sallarken birlikte evden çıktık.

Arabamın önüne geldiğimizde yan koltuğun kapısını açarak,başını çarpmaması için üstte koydum.Jennie oturduğunda ise kapıyı kapatırken sürücü koltuğuna geçtim.

Jennie'ye her şeyi anlatmalıydım,bilmeye hakkı vardı.Fakat nerden başlıycağımı bilemiyordum.Bu yüzden onu her zaman gittiğim uçurum kenarına götürmeye karar verdim.

Ne zaman dertlensem,ne zaman ailem aklıma gelse oraya gidip bağırıyordum.Biraz olsa da beni rahatlatıyordu.

Yol boyunca aramızda sessizlik olmuştu,sanırım Jennie de benim gibi ne diyiceğini bilemiyordu.

Vardığımızda arabayı kenara çektim.Jennie'ye dönerken "İnebilirsin güzelim,geldik" dedim.

Jennie başını sallayıp indiğinde bende inerek yanına gittim ve elini tuttum.

Yürüyerek onu uçurumun kenarına götürdüğümde,yanımda titrediğini hissederek ona doğru döndüm.

"İyi misin,ne oldu?" dediğimde Jennie gözleri dolu bir şekilde "B-biz neden buraya geldik? S-sen yoksa" derken başını tutup göğsüme yatırdım.

Saçlarına öpücük kondururken "Buradan atlıycağımı falan mı düşündün yoksa? Burası benim sorunlarımı bağırıp haykırdığım yer.Belki burda herşeyi anlatmak daha kolay olur diye düşündüm" dediğimde Jennie rahatlarcasına kollarını belime doladı.

Ardından ayrıldığımızda ceketimi çıkararak yere serdim ve oturdum.Ayaktaki Jennie'ye de elimle oturmasını işaret ettim.

Oturduğunda ise "Sen sormak ister misin? Nerden başlamam gerektiğini bilmiyorum" dedim.

Jennie'nin bana doğru döndüğünü hissederken karşıma bakmaya devam ettim.
"Bilmediğim şeyi nasıl sorabilirim?Önce ailenden başlayabilirsin.Mesela annen,annen öldü mü?" dediğinde yutkundum.

"Evet,ben 12 yaşındayken öldü," dedim ve derin bir nefes alıp cümlemi tamamlayarak
"bir kutu ilacı yutarak" dediğimde Jennie başını omzuma yatırdı.

"Çok üzgünüm,zor olmuş olmalı bunu atlatmak" dediğinde gözümden akan yaşı silip başımı salladım.

"Daha bitmedi.Annemin öldüğünü anlamamıştım bile.Abim dışarıdaydı o gün,arkadaşları ile buluşmuştu.Bense salonda ödevlerimi bitirmeye uğraşıyordum.Babam işten erken gelmişti.Genelde eve öğle saatlerinde gelmezdi.Bugün işi erken bitti bizimle vakit geçiricek diye o kadar çok sevinmiştimki.Eve girdiğinde her zaman önce gelir bana ve abime sarılırdı.Ama bu sefer beni görmemişti bile,telaşla koşarak odaya çıkmıştı.Ne olduğunu anlamayan ben babamın peşinden çıktım.Keşke çıkmasaydım da o görüntüyü görmeseydim.Babam annemin önünde ağlıyordu,sonrasında ise çekmeceden bir silah çıkartıp kendi kafasına sıktı.Ben gerisini hatırlayamıyorum bile.Büyük bir şoka girmiştim.Kendime geldiğimde evimizde çok fazla yabancı kişiler vardı.Beni sarsıyorlardı.Yaklaşık 1 yıl konuşamamıştım.Belki konuşmak istemiyordum belki de dilimi yutmuştum bilmiyorum.3 yıl boyunca psikolojik tedavi aldım.O süreçte bizimkiler yanımdaydı ama ben onlarıda dışladım.Kimse ile konuşmak istemedim.Ama onlar 3 yıl boyunca pes etmeden her gün evime geldiler benimle oyun oynamaya çalıştılar.Bu yüzden bu kadar yakın arkadaşız,öz abimden daha çok abilik yaptılar bana" dediğimde Jennie sıkıca sarılıp "Bende yanındayım artık,keşke o zamanlar tanışsaydık.Emin ol seni asla yalnız bırakmazdım" dediğinde kollarımı ona dolayıp omzuna öpücük kondurdum.