Down World Waterfall (Malec)

Tren

Sanırım hikayemde birçok efsaneden bahsedeceğim ve onları göstereceğim veya belki başka filmlerden falan küçük eklemeler yaparım umarım beğenirsiniz iyi okumalar💜💜

Magnus: Alexander ile aşağı indiğimizde herkes bir kenarda oturmuş bekliyordu. Hızla mutfağa gidip bir şeyler atıştırdık ve salona geri döndük. Asmodeus bir hareketi ile eşyalarımızı yanına getirmişti.

Daha sonra ise bir portal açtı ve içine girdi. Sırayla herkes portala girdikten sonra Alexander ve ben sona kalmıştık. Onun elini tuttum ve yüzüne gülümseyip portaldan içeri girdim.

Etrafa baktığımda buranın çok tanıdık olduğunu fark ettim. Burası? Evet burası herşeyin başladığı yerdi. Kamp yapmak için geldiğimiz yer. Alexander ile tanıştığım yer. Peki burada ne işimiz vardı?

Herkes merakla babama bakıyordu. O ise hiç konuşmadan ilerlemeye devam ediyordu. Sonunda şelalenin önüne gelmiştik ve durmuştu.

Bize döndü ve sonunda ağzını açarak "Evet okula giriş buradan yapılacak. Herkes dönüşümünü geçirdiği şelaleden okula giriş yapıyor. Ve hepiniz bu şelalede dönüşümünüzü tamamladınız. Şimdi yapmanız gereken şey ise derinlere uzanan o çukura atlayacaksınız. Bu bir çeşit geçit. Sıradanlar buraya düştüklerinde ölürler ama bizler geçitten geçeriz. Hepiniz sırayla atlayacaksınız. Eşyalarınızı okula önceden göndereceğim. Treniniz birazdan kalkacak acele edin ve trene binip okula gidin. Gerekli bilgi size verilecektir." dedi.

Gerçekten kendimi Hogwarts'a gidiyor gibi hissediyordum. İçimden "Binceğimiz tren de Hogwarts Expresi olmalı." diyerek içimden gülmüştüm. Okuduğum bir yazıya göre aslında Hogwarts'ında bie efsane olduğu yazıyordu. Tüm efsaneler gerçekse... Yok artık sanmıyorum.

Babamın öksürüğü ile düşüncelerimden kurtulup kendime gelmiştim. Babam yanıma gelip bana sarıldıktan sonra ne yaparsam yapayım izi kimseye göstermememi istemişti. Bunu neden istemişti anlamamıştım. Açıklama yapmadan gitmişti.

Herkes ilk kim atlamak ister diye birbirine soruyor ve yalandan gülüşler atıyordu etrafa. Dipsizliğe uzanan kuyunun önüne geldim ve derin bir nefes alıp bir anda atladım. Sanırım benden bunu beklemiyorlardı ki atladıktan sonra kısa bir süre panik seslerini duymuştum.

Karanlığın içinde ilerlerken yerde oluşan aydınlık gözlerimi kamaştırdı. Sanırım birazdan düşecektim. Hiç bilmediğim bir yere atlıyorum ve aklımdan geçen tek şey şuan ölmemekti. Gözlerimi kapattım ve aydınlığa kendimi bıraktım.

Gözlerim hala kapalıyken erraftan gelen seslerle gözlerimi açtım. Ayaktaydım ve sapasağlam bir şekilde yere inmiştim. Etrafta birçok insan karşımda olan trene biniyorlardı. Arkamı döndüğümde Alexander'ı gördüm.

Hızla yanıma gelip bana sarılmıştı. Yüzündeki korku ifadesi biraz azaldı ve konuşmaya başladı. "Neden haber vermeden atladın? Ne kadar korktuğumdan haberin var mı? Sana birşey oldu sandım. Be-" Son cümlesini konuşmasına izin vermeden onun dudağına küçük bir öpücük bıraktım. Ve iyi olduğumu söyledim.

Diğerleride gelmişti ve büyülenerek etrafa bakıyorlardı. Gerçekten büyüleyici bir ortamdı. Trenin düdüğünden gelen sesle kendime geldim ve Alexander'ın elini tutup trenin vagonuna doğru ilerlemeye başladık.

Tren gerçekten çok kalabalıktı arkada iki boş bölüm bulmuştuk. Maia, Alexander ve ben birine geçtik. Jace, Clary, İzzy ve Jonathan da diğer bölümdeydi. Biraz bekledikten sonra tren harekete geçti ve yola çıkmıştık. Gerçekten çok heyecanlıydım. Alexander da heyecanlı görünüyordu çünkü elimi baya sıkıyordu.

Kapıda beliren siluet ile kapıya döndüm. Bize garip garip bakan bir çocuk vardı. Yaşı bize yakın olmalıydı. Bize gülümseyip konuşmaya başladı. "Vagonda boş yer bulamadım da. Sakıncası yoksa oturabilir miyim?" dedi. Bizde gülümseyerek kafa salladık.

Çantasını üstteki bölüme koyup kıyafetini düzeltti. Daha sonra elini bize uzattı. "Louis Anderson." dedi. Hepimiz el sıkıştık ve biraz sohbet etmeye başladık. Oda birinci sınıfmış ve kurt adammış. Trenin tekrar öten düdüğü ve yavaşlamasıyla Okula geldiğimizi anladık ve hazırlanmaya başladık. Tren durdu ve yavaş yavaş inmeye başladık.