- Wspaniały plan, Willu. - Powiedział baron. Naprawdę był pod wrażeniem. - Tylko jakim cudem chcesz złapać te myszy? - Will uśmiechnął się lekko. - Pułapka na myszy jest bardzo prosta... - Zaczął z zadziornym błyskiem w oczach, a zwiadowcy nachylili się nad nim.
Po około 30 minutach udało im się dociec, jak owa pułapka miały wyglądać.
- Jesteś pewien, że to zadziała? - Zapytał Halt, schodząc po schodach. Kociak skinął głową. Baron już miał coś powiedzieć, gdy nagle pod nogami przebiegła mu... Mysz. Will natychmiast zeskoczył z ramienia Halta i dopadł biedne zwierzątko, wgryzając się w nie i zabijając je na miejscu. - No, pierwsza część planu z głowy. - Mruknął cicho kociak, zaczynając jeść. Mruknął cicho, gdy skończył i oblizał się. - Więc zostawiacie go tutaj, tak? - Dopytał baron, podnosząc kotka i sadzając sobie na ramieniu. - Tak, jest za mały, żeby jechać z nami, a wiem, że dobrze się nim zajmiesz. - Mówił już głośniej, gdyż nie musieli się kryć z tym, że baron zajmuje się zwierzątkiem przyjaciela. - Kiedy wrócicie po niego? - Zapytał. - Zależy, kiedy skończymy misję. - Westchnął Halt.
Stanęli na dziedzińcu. - Pa, mały, bądź grzeczny. - Rzucił Gilan, drapiąc Willa pod uchem, na co ten zamruczał. - Mam nadzieję, że nie będzie sprawiał problemów. - Dodał Halt, również głaszcząc kociaka, który liznął go w rękę. - Oczywiście, że nie będzie. - Powiedział z uśmiechem baron, głaszcząc kotka. - Do zobaczenia, uważaj na niego. - Rzucił Halt i wsiadł na konia. - Również dbajcie o siebie. - Pożegnał się i odwrócił na pięcie, chcąc wrócić do swojego gabinetu. Westchnął cicho, w myślach modląc się, by coś spaliło te nieszczęsne papiery.
Wszedł do pomieszczenia i ostawił kociaka na stół, który zaczął czyścić swoje futerko. Arald popatrzył chwilę na jego nowego towarzysza, po czym westchnął cicho i usiadł przy stole, zaczynając wypełniać różne dokumenty.
W tym czasie Will ponownie przybrał kształt futrzastego "bochenka" i ułożył głowę na stole, spod przymkniętych powiek patrząc na barona. Nie wiedział nawet, kiedy zasnął.
Po około godzinie Arald w końcu uporał się z połową dokumentów i westchnął, odchylając się na krześle. Spojrzał na Willa i uśmiechnął się. Sięgnął po swój płaszcz i zwinął go, układając na stole. Ostrożnie podniósł kotka i ułożył go na miękkim materiale. Will ziewnął przez sen i rozprostował łapki, co wydało się mężczyźnie po prostu urocze.
Po kolejnej godzinie udało mu się uporać ze wszystkimi papierami i wziął Willa na ręce. Kociak uchylił oczy i ziewnął. Spojrzał na barona i już miał o coś zapytał, gdy nagle przypomniał sobie, o swoim położeniu i miauknął. Mężczyzna pogłaskał go po grzbiecie, po chwili wychodząc z gabinetu i kierując się do swojej komnaty. Will ziewnął, przymykając oczy. Był wyczerpany po całym dniu, a w dodatku było mu ciepło i miękko, więc nic dziwnego, że po chwili znów zaczął przysypiać.
Baron wszedł do komnaty i również ziewnął. Odłożył śpiącego kotka na łóżko, po czym przeciągnął się. Oblizał nieco suche wargi i wyszedł, pozałatwiać jeszcze kilka spraw. W tym czasie Will zorientował się, że leży na nieruchomej powierzchni i uniósł łepek, ziewając. Rozejrzał się po komnacie i po łóżku, na którym leżał, po czym westchnął, zwinął się w kłębek i znów zasnął, przykrywając swój nosek ogonem.
Obudził się dopiero pod wieczór, gdy poczuł, że coś się pod nim rusza. Odwrócił łepek i spojrzał na barona Aralda, który zasnął, gdy tylko przyłożył głowę do poduszki. Kot ostrożnie wstał, po czym podszedł do barona, ostrożnie wszedł na niego i zwinął się w kłębek na jego klatce piersiowej, po czym zasnął.
Kotek poczuł, jak słońce wpada mu do oczu i mruknął coś, odwracając łepek. Po chwili Will poczuł, jak coś pod nim rusza się. Arald uchylił oczy i pierwsze, co zobaczył, to mały kotek, siedzący na jego piersi i patrzący na niego ze zmieszaniem. - W-wybacz panie, ja-a... - Zaczął Will, szybko zeskakując z barona, na co ten zaśmiał się cicho. - Nic się nie stało. - Odparł, po czym usiadł na łóżku i ziewnął, przecierając twarz dłońmi. - Umyję się i pójdę sprawdzić, o czym mówią żołnierze. - Westchnął Will, po czym usiadł na rogu łóżka i zaczął czyścić swoje ciemne futerko. Zamruczał cicho, gdy poczuł, jak baron drapie go po grzbiecie.
Po kilkunastu minutach obaj byli gotowi. - Willu, muszę jeszcze ogłosić, iż w zamku zalęgły się myszy. - Mruknął. - Poczekasz tu na chwilę? - Zapytał, a kot pokiwał głową i wyciągnął przed siebie przednie łapki, wysuwając pazurki i ziewając. Baron wyszedł, a Will zeskoczył z łóżka i rozejrzał się po komnacie. Nagle poczuł bardzo bliski mu zapach i zaczął za nim iść. Zatrzymał się przy biurku, a gdy ugiął łapki i zerknął pod nie, mało się nie przewrócił. Pod biurkiem barona leżał łańcuszek. Will sięgnął po niego, a po chwili wyjął spod mebla naszyjnik z miedzianym liściem dębu. Uniósł go lekko, a ten zalśnił w słońcu, dokładnie tak, jak jego futro. Kotek usiadł i zawiesił sobie medalik na ogonie i patrzył tak na niego, przypominając sobie swoje ludzkie życie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po chwili opamiętał się i powąchał medalik. Zdziwił się, gdy nie poczuł żadnego zapachu, poza tą przyjemną wonią, przypominającą mu o tym, co już było. Po szybkim namyśle uznał, że zapyta barona, czy może go zatrzymać. Na razie złapał go między zęby i włożył pod łóżko, po czym poprawił swoje futerko i usiadł na łóżku, czekając na barona.
Nagle otworzyły się drzwi i weszła przez nie ta sama służąca, która się nim tak zachwycała. - Witaj, kotku. - Powiedziała, z uśmiechem podchodząc do niego i wyciągając do niego rękę. Ten wstał i wyciągnął się, po chwili zaczynając się ocierać o jej dłoń. - Aleś ty rozkoszny... - Sapnęła zachwycona, biorąc go na ręce i przytulając. - Baron kazał przynieść ci śmietanki, cieszysz się? - Zapytała, a Will zamruczał głośno, na co dziewczyna zaczęła się śmiać. - Jestem Emily. - Przedstawiła się nagle. - Jak masz na imię? - Zapytała, nalewając mu śmietany do miseczki, którą postawiła na podłodze, po czym podniosła kotka i ostrożnie odłożyła go obok naczynia. Will od razu podbiegł do niego i zaczął pić.
***
NAPISANE!
Jak mogliście zauważyć, w rozdziale jest rysunek. UWIELBIAM RYSOWAĆ, OKEJ?! XDDD NIE UMIEM, ALE UWIELBIAM XDDD Mam nadzieję, że się nie gniewacie <3
