Chapter 19
"Bakit ba parang kasalanan ko!?"
Steven grabbed her wrist making her feel his anger more. Napaka higpit ng hawak nito duon at sigurado syang kung hindi pa nito iyon bibitawan ay magpapasa na.
"WHY THE FUCK ARE YOU LOOKING AT HIM!!? TELL ME!"
She try not to cry, but she can't do it.
Pisikal na syang nasasaktan at iyon ang hindi nya nagugustuhan sa inaasal ngayon ni Steven.
"Bitaw Steve!" pilit nyang kinakalas ang kamay nitong mahigpit na hawak ang palapulsuhan nya.
Hindi ito nakinig at mataman lang na naka tingin sa kanya.
"Let go!" sinampal nya ito ng malakas at parang duon na ito muling natauhan at naramdaman nya ang unti unting pag luwag ng kapit nito sa kanya.
"Fuck you." sabi nya at tsaka kinuha ang maliit na bag na dala nya pati na rin ang unan at cellphone nya.
"W-wait."
"Tabi!" sigaw nya dito, akma syang hahawakan ng iiwas nya ang braso nya.
Itinulak nya si Steven ng malakas at nausad lang ito ng bahagya sakto lang para makadaan sya.
Lumabas sya at mabilis na pinunasan ang luha ng makita ang ibang estudyante na naka tingin sa gawi ng pinaglabasan nya.
"Mga chismoso! Umupo na kayo sa pwesto nyo!" sigaw nya sa mga ito at mabilis na nag si alisan naman at nag balikan sa pwesto.
Pumunta sya sa gawing unahan kung saan dapat ang pwesto ni Steven ibinaba nya ang mga gamit sa upuan at hinitak na ang itim na pintuan upang maging pribado na ang kinalalagyan nya.
Hindi nya hinitak ang kurtina kaya medyo maliwanag ang gawi nya.
She sat on the bus chair ang hug the pillow.
Her phone beep while she was silently sobbing.
She grab her phone and read Steven's text.
From: Hubby
I'm sorry I didn't want to hurt you... I just lost my patience, wife.
She ignore it and cry again, this time she felt really alone.
Another beep from her phone and she get it again, its a text message from Mrs. Cruz
From: Lola Felly
Tawagan mo ako, hija. Nasa bahay na ako.
Natuwa sya ng bahagya na naka-uwi na ito sa mansyon parang gusto nya nalang din umuwi na at yakapin ito.
Tinawagan nya na ang numero ni Mrs. Cruz at mabilis naman itong sumagot.
"H-hello." she was trying hard not to sniff, malalaan nitong umiyak na naman sya.
"Ayos ka lang ba, hija?"
"Ah opo hahaha." she tried hard to make her laugh so real but it turns out to sobbing.
"Anong nangyari?" she can hear the concern to Mrs. Cruz voice.
"S-sinaktan nya na po ako ng pisikal. Okay lang sana pero... Hindi sya yun eh. Hindi si Steven yun."
Ikwinento nya ang umpisa hanggang sa pag alis nya sa pwesto nila ni Steven.
"Maaring nag-selos lang ang asawa mo at hindi sinasadyang naging ganun ang trato sayo. Takot din syang ipagpalit mo sa iba."
Sa pakikipag usap nya kay Mrs. Cruz ay gumagaan ang loob nya napaka sarap sa pakiramdam na nay napaghihingahan ka ng mga saloobin mo.
Hindi pa sya tuluyang nakakapag paalam kay Mrs. Cruz ng may kumatok sa itim na harang nya.
"Its lunch time."
It was Steven. Sinilip nya ang labas at nakitang nasa isa silang kainan na kahinto.
"Mamaya nalang po ulit. Tatawagan ko po kayo pagdating namin sa Pangasinan."
Hindi nya na hinintay itong sumagot at pinatay na agad ang tawag. Nag punas muna sya ng mga tuyong luha tsaka nag pahid ng kaunting pulbo sa mukha.
Pagkabukas nya ng black sliding door nya ay akala nya sya nalang mag-isa.
Hindi sya mag-isa.
"I'm going to eat." sabi nya sa lalaking naka tingin lang sa kanya.
Steven and Amelie is left alone in the bus. Wala ng mga estudyante, volunteers, nurse, at wala na din si Jezkiel.
"Sorry."
Nilingon nya ito at ganun nalang ang gulat nya ng makitang tumulo ang isang luha mula sa mata nito.
A guy crying for a girl. It tells her something.
"Don't ever hurt me, like that. Hindi ko gusto ng ganung trato Steve."
"I'm lost. I'm sorry. Hindi ko yun sinasadya.." he slowly grabbed my hand and kiss it gently. "I'm just afraid that you may t-think he's better than me." he said and looked down looking so hurt.
"Jezkiel is better than you Steven. Jezkiel is a doctor, you're just a simple business man and a owner of this school. Jezkiel is a jolly person, you... You don't even know how to smile to others." she said making him angry again.
"P-please stop, LA." those cold eyes making her more inlove than ever.
"Jezkiel will always be better..." she continued. Making him punch the other sliding door.
"I SAID STOP!" sigaw nito sa kanya making her eyes close for a moment.
"J-jezkiel will always be better, but I will... I will always choose you over anything." she finally said what she want to say. "Maybe you're just a businessman, but I don't see it as simple as it may seem. You might not be that jolly, but you always smile to me. You might not be as good as Jezkiel, but you're too perfect for me."
Steven looks confused at the same time happy on what he is hearing.
Her wife just complemented his attitude and the things he do.
He is speechless and his tongue is nowhere to be found.
"Ikaw man ang maging pinaka masamang tao sa mundo, ikaw pa rin ang pipiliin ko."
Love doesn't define your status in life or your attitude.
"Hindi ko kayang turuan ang puso kong mamili ng iba kung ikaw at ikaw pa rin ang sinisigaw hanggang sa huli."
Steven feels so happy at this moment.
"If I am being marupok again I don't care." Amelie said and laugh a little. "Ano bang magagawa ko? Ikaw at ikaw pa rin ang pinipili ko kahit na saktan mo ako o ipagpalit sa iba."
"I'm not going to do that. Not this time, my love." Steven replied as he gently grabbed her waist and pulled it against him.
Dikit na dikit na sila at kung sino kan ang makakakita ay aakalaing may iba na talagang nagaganap sa pagitan nila.
"Martyr man sa paningin ng iba ala akong magagawa pag pag-ibig na ang gumawa ng paraan upang ako'y magpaka tanga."
~~~
Votes and Comments is highly appreciated.

BINABASA MO ANG
His Wife, Her Professor
Mistério / Suspense(THIS IS A TAGLISH STORY) Book #2 Welcome to King International Supreme School, also known as K.I.S.S., where bitches are not allowed and only the Lady reigns. They're just married on paper. He doesn't love her. She's tired of loving him. But everyt...