His Wife, Her Professor

HWHP.27

Chapter 27

"Saan tayo pupunta?" tanong ni Amelie kay Jezkiel dahil hindi nya na alam kung nasaang lupalok sila ng Pilipinas.

"We're heading to your house-To your supposed to be house."

My house? Tanongnya sa nalilitong sarili at nag-isip pang muli.

"Is that the old mansion in my vision?" paninigurado ni Amelie dito.

"I guess. You don't tell me things about you so I really don't know, maybe your Grandma can tell you."

Nagulat si Amelie sa sinabi ni Jezkiel.

"May kamag-anak pa ako?"

Aside from her parents ay wala ng kilala si Amelie na iba pang kapamilya at kamag-anakan maybe because of her forgotten memory or inilihim din ito sa kanya.

"Yes, you can check later when we got their."

Napatango tango nalang si Amelie sa sinabi ni Jezkiel.

Tumingin sya sa daan sa labas na puro matataas na puno at palayan ang makikita.

They're not in the city anymore. Yun ang siguradong iniisip ni Amelie sa mga oras na ito.

"I hope you know that you can trust me." tinignan ni Jezkiel si Amelie saglit bago muling itinuon ang mata sa daan.

"I t-tust you, Richie. Sorry for the late happenings, its just that--" pinutol na ng vinata ang kung ano pa mang saaabihin ni Amelie.

"I understand everything you do." mabilis na sagot nito sa naputol na paliwanag ni Amelie.

"Thank you." sabi ni Amelie na nginitian lang ni Jezkiel.

Hindi man umabot sa puso ng dalaga ang kasiyahan na maalala ang ilang mga alaala ay atleast alam nyang may masa-sandalan sya lalo na sa oras na parang ipinagkakait na ng mundo ang lahat ng sa kanya.

Lumipas pa ang halos kalahating oras ay narating na rin nila sa wakas ang malaking lumang mansyon na naka tirik sa gitna ng malawak na lupain, ekta-eltaryang lupain.

Bumaba na silang dalawa sa sasakyan at iniwan iyon sa gilid ng daan kung saan walang nagdadaan.

"Hindi ba to haunted house?"

"Does it look like a haunted house?"

Nagkibit lang ng balikat si Amelie at naglakad kasunod ni Jezkiel.

It was a two story mansion na ang kulay ay cream hindi ito mukhang haunted house pero halatang lumang luma na at napag-iwanan na ng panahon.

"This is all yours, Amelie. You always love to stay here and lay on this grassy fields. Gustong gusto mo ang sariwang hangin dahil malayo sa bayan at malayo sa mga taong pwedeng humanap sayo."

Pinakatitigan ni Amelie ng mabuti ang lugar kasabay ng paghinto nya ay ang paghinto rin ni Jezkiel sa paglalakad.

"Bakit parang ang sakit makita ng lugar na ito? Bakit parang nandito ang magpapa-kumpleto at wawasak sakin?"

Ang kaninang namamangha nyang mata ay ngayo'y nag-uumapaw sa rumaragasa nyang luha. Pinakatitigan nya ang maliit na nakatirik na lumang museo sa pinaka gilid ng malawak na lupain.

"Do you remember it?" nagaalalang tanong ni Jezkiel kay Amelie.

Does she remember it? Balik tanong nya sa isipan.

It was a rainy day. (FLASHBACK)

"Do you remember him?" ulit na tanong ni Jezkiel sa kanya.