Tony Stark, 2008 yılında Afganistan'da kaçırıldığında birkaç dil bilen Doktor Angelique'de onunla birlikte esir alınır.
Mağarada başlayan bu kader yoldaşlığının evlerine döndüklerinde nasıl bir hal alacağını ikiside bilmiyordu. Emin oldukları tek şe...
"Neredesin?" sesi gayet enerjik ve neşeli geliyordu. Dün peşinde bir düzine robot ordu olan, o değilmiş gibi.
Derin bir nefes aldım "Evdeyim, nerede olabilirim?"
"Dışarı çıkalım."
"Olmaz, yorgunum." dediğim sırada kapı çaldığı için gözlerimi devirdim, bu saatte kim gelebilir ki?
"Bir dakika, kapı çaldı." deyip hızlıca kapıya gittim ve açtım.
"O halde evde otururuz." deyip telefonu kulağından çektiğinde dudaklarım yukarı kıvrılırken kaşlarımı kaldırdım ve bende telefonu kapatıp cebime attım.
"Bu hoş sürprizi neye borçluyum, Bay Stark?"
Boştaki eliyle belimi kavrayıp dudaklarıma uzun bir öpücük bahşetti. Geri çekildikten sonra "Var olmana." diye fısıldadı.
Üstümüze doğru patlayan birkaç flaşla şaşkına döndüm. Uzaktaki çöp konteynırın oradan bizi çeken -sanırım- gazeteciyi fark ettiğimde gözlerimi devirdim ve Tony'i içeri çektim.
Kapıyı kapattığım sırada "Bir ünlüyle çıktığımı bilmiyordum." diye benimle alay ettiğinde kıkırdadım.
"Elbette, hatta geçen gün bir mankenlik teklifini reddettim."
Güzel kaşları yukarı kalkarken "Bir dakika, bu gerçek mi?"
"Evet, senin doğum gününde oldu."
"Kim?"
"Kadının adını hatırlamıyorum." dediğimde rahat bir nefes aldı "Kadın olduğuna göre hatırlamasan da olur."
Söylediği şeye gözlerimi devirdim ve elinden tutup onu salona çekiştirmeye başladım.
Ben koltuğa oturduğumda o telefonu ve araba anahtarını sehpanın üzerine bıraktı.
Olduğu yerde biraz daha dikilirken "Sen temizlik mi yaptın?" diye sorduğunda alayla sırıttım "Hayır, temizlik robotum Jasper yaptı."
Yüzünü buruşturduktan sonra başını iki yana sallarken "Esprine bakılırsa cidden yorgun olmalısın." dediğinde gözlerimi devirdim ve koltukta uzanır pozisyona geçtim.
