"ေမာင္..."
တစ္ခုတည္းေသာသူကမၻာကိုတုန္လူပ္ေစႏိုင္ေသာ
နာမ္စားေလး။တစ္ေယာက္ေသာသူကိုရည္ၫႊန္း၍
အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚဆိုမိေသာထိုနာမ္စားသည္ႏွလံုး
သားကအစျပဳ၍ ႏူတ္မွရည္ရြယ္တိုင္တည္မိခ်ိန္တြင္တုန္
ရင္စြာထြက္က်လာသည္။
"ေမာင္..."
အေပၚထပ္ကေနဝုန္းဒိုင္းၾကဲေျပးဆင္းလာေသာထယ္
ေယာင္း..ဝမ္းနည္းျခင္းဝမ္းသားျခင္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးအ
ဖံုဖံုေသာခံစားခ်က္ေတြထက္ႏူတ္မဆက္ဘဲထား
ခဲ့ရတဲ့ခ်စ္ဦးသူကိုထယ္ေယာင္းေတြ႔ခ်င္ေဇာျဖင့္
ျခံထိပ္ကိုအားကုန္ေျပးလာမိသည္။
သူျခံတံခါးကိုမေရာက္ခင္ဆိုင္ကယ္စက္ႏိူးသံကိုၾကား
လိုက္ရသည္။
"ေမာင္..."
အသံကုန္ေအာ္မိသည္အထိ...အျမန္ေတြ႔ခ်င္ေဇာျဖင့္ထယ္ေယာင္းျခံထိပ္ထိေရာက္ေအာင္အားကုန္ေျပး
လာခဲ့သည္။ျခံတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည့္ႏွင့္ဆိုင္ကယ္ကဝူးကနဲသူ႔ေ႐ွ႕မွာတင္ေမာင္းထြက္သြားသည္။
"ေမာင္..."
"ေမာင္..."
"ေမာင္..."
ထယ္ေယာင္းေျပးလိုက္ေပမဲ့ဆိုင္ကယ္အ႐ွိန္ကိုမမွီ
ခဲ့...ေမွာင္ရိပ္ရိပ္လမ္းခ်ိဳးေလးအတိုင္းတရိပ္ရိပ္ေျပး
သြားေသာဆိုင္ကယ္ေလးကိုၾကည့္ရင္းလမ္းမီးတိုင္
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္အသက္မဲ့စြာရပ္ေနမိသည္။
"ဘာေၾကာင့္လဲ...ေမာင္....ဘာေၾကာင့္လဲ..."
အထပ္ထပ္အခါခါေသာ...
"ဘာေၾကာင့္လဲ..."ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြသာထယ္ေယာင္း
ေမးေနမိသည္။ႏူတ္မဆက္ဘဲထယ္ေယာင္းထား
ခဲ့သည္ပဲထားဦးေမာင္ကအနည္းအက်ဥ္းေတာ့႐ွင္းျပခြင့္
ေပးသင့္တယ္။
တလိမ့္လိမ့္က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုထယ္ေယာင္း
မသုတ္ျဖစ္။အရာရာသန္မာလာခဲေပမဲ့ေမာင္နဲ႔ပတ္
သတ္တဲ့အရာရာတိုင္းကသူ႔အတြက္ထိခိုက္ကြဲ႐ွလြယ္
ေနစဲပင္။
ကံမကုန္ေသးဘူးေနာ္..ေမာင္
ျပန္ဆံုရမွာမို႔...ငါကံမကုန္ခ်င္ေသး
ဘူးေမာင္ရယ္။
......,..........................................................................
ေမပယ္ေတြေႂကြေနၿပီလားလို႔ေမာင္မေမးခဲ့ဘူးထယ္..
ဟိုႏိုင္ငံမွာမင္းေနသားက်ၿပီအဆင္ေျပဖို႔ပဲေမာင္ဆု
ေတာင္းခဲ့တာ။လည္ေနတဲ့နာရီေတြေနာက္ျပန္လွည့္.ၿပီး
အတိတ္ကိုျပန္သြားရမယ္ဆိုရင္ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္က
မင္းကိုေမာင္တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားမိမွာ။
