အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးကိုလူသားဆန္စြာထိေတြ႔ခ်င္ျပန္
သည္။အခ်စ္ေၾကာင့္ရ႐ွိလာမဲ့နာက်င္မူ ့ေတြေရာသူ
လူသားဆန္စြာေၾကာက္ရြံ ့ေနျပန္ေရာ။
လက္တြဲပါ
ခိုဝင္ပါ
ယံုၾကည္ပါ
ရင္ဖြင့္ပါလို႔
ထပ္တလဲလဲယိုဖိတ္လာတဲ့အၾကင္နာေတြေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းဟာအခ်စ္ကိုကဗ်ာရြတ္သလိုပင္
ခဏခဏရြတ္ဆိုမိသည္။ႏွင္းဆီပန္းေလးရဲ႕ေမႊးရနံ႔ ေလးလိုပင္ခဏခဏနမ္း႐ိူက္မိသည္။
အရင္ကထက္ပိုၿပီးတတြဲတြဲျဖစ္လာေပမဲ့ေယာက်ာ္းဆို
တဲ့ျဖစ္တည္မူ႔ေၾကာင့္သူတို႔ႏွွစ္ေယာက္ကိုဘယ္သူမွ
ဟိုလုိဒီလိုမထင္။ဒီအတိုင္းသာမာန္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြလိုသာ။
ရည္စားေတြဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ။
ဒီေလာက္ၾကည့္မရတဲ့သူကဘာလို႔ခ်စ္သူျဖစ္လာရတာလဲ။ေနာက္ၿပီး...ေယာက်ာ္းဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္က
လူႏွစ္ေယာက္။
ဒါေတြထယ္ေယာင္းထည့္မေတြးခ်င္ေတာ့။
သူလည္းေဂ်ာင္ကုကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္တာထက္သူ႔
ရင္ဘတ္ကခံစားၿပီးသိခြင့္ရတဲ့အခ်စ္ကိုမလြန္ဆန္
ခ်င္။
တစ္ခုပဲသူ႔အခ်စ္ဦးကေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေန
ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြးေတာင္မေတြးဖူး။
ေမာင္...
ဒီစကားကေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အတြက္တျခား
ေယာက်ာ္းကိုသံုးႏူန္းဖို ့ကသိကေအာက္ႏိုင္ေပမဲ့
လည္းေဂ်ာင္ကုစိတ္တိုင္းက်ထယ္ေယာင္းေခၚမိသည္။
ထိုသို႔ေခၚတိုင္းလည္းသူခ်စ္ေသာေမာင္ကျပံဳးေနၾက။
ေမာင့္ကိုထယ္ေယာင္းသေဘာက်သည္။ေမာင္ဆိုေသာ
ေဂ်ာင္ကုဆိုတဲ့လူသားဆီကသူတစ္ခါမွမရဖူးတဲ့ဂ႐ုစိုက္
မူခ်စ္ခင္ၾကင္နာမူ ့ကိုရသည္။မနက္ခင္းေမာင့္စက္ဘီး
ေပၚမွာလိုက္စီးရတာႀကိဳက္သည္။ညေနေက်ာင္းဆင္း
ခ်ိန္အိမ္ကကားနဲ႔မလိုက္ဘဲေမာင့္လက္ဆြဲၿပီးေက်ာင္း
အေနာက္ဘက္ကပတ္ေျပးရတာသေဘာက်သည္။
ေမာင္နဲ႔အတူတူစီးကရက္တစ္လိပ္ကိုအတူတူဖြာ႐ိူက္
ရတာႀကိဳက္သည္။ေမာင္နဲ႔အတူတူအရက္အတူတူ
ေသာက္ရင္းေပ်ာ္စရာေတြဖန္တီးရတာႀကိဳက္သည္။
ေကာင္မေလးေတြလည္းေမာင္နဲ႔အတူတူၿပိဳင္စရတာ
သေဘာက်သည္။ေမာင္လို႔ေခၚတဲ့ေဂ်ာင္ကုေပးတတ္
တဲ့နင့္နင့္နဲနဲအနမ္းေတြကိုသေဘာက်သည္။ညႇပ္႐ိုး
နဲ႔လည္တိုင္ကိုေမာင့္အပိုင္လို႔သမုတ္ၿပီးအျမဲတမ္း
ကိုက္ခဲငံုကါခရမ္းေရာင္အမွတ္အသားေတြေပး
တတ္တဲ့ေမာင့္ကိုခ်စ္သည္။
