ဆောင်းမနက်ခင်းသည်ငွေရည်ငွေနှင်းတို့ဖြင့်အေးချမ်း
လျှက်၊ပြက္ခဒိန်ပေါ်ကအနီရောင်ရက်စွဲလေးကဖေဖေါ်
ဝါရီလရဲ့နောက်ဆုံးအမှတ်အသား။ဆောင်းကိုနူတ်
ဆက်ရတော့မည်လေ။နူတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့နွေးဦးကို
ရောက်တော့မည်။နွေဦးရဲ့ပုံရိပ်တွေနဲ့အတူသူ့ရင်ထဲ
အဖျားခတ်ဝင်လာတဲ့နွေးထွေးမူ့လေးတစ်စွန်းတစ်စ။
"မောင်....."
သူ့ခါးတွေကိုသန်မာစွာရစ်တွယ်လာတဲ့မောင်
"တစ်ယောက်ထည်းအပြင်မှာဘာရပ်လုပ်နေတာ
လဲ...ဒီလောက်အေးနေတာကို..."
မနက်ခင်းလေးမှာဝရံတာထွက်ပြီးအငွေ့တစ်ထောင်း
ထောင်းထနေတဲ့ရေနွေးကိုလက်ဖက်စိမ်းလေးနှပ်ပြီး
သောက်နေတဲ့ထယ်ယောင်းရယ်။အတန်ကြာတဲ့အထိ
အပြင်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတမေ့တမောကြီးငေးမောနေတဲ့
ထယ်ယောင်းကြောင့်ဂျောင်ကုစိုးရိမ်စိတ်လေးဝင်
သွားသည်။အဆင်များပြေပါ့မလားပေါ့။နောက်ပြီးဒီ
နေ့ကထယ်ယောင်းကိုCEOရာထူးလွှဲပေးပြီးရှယ်ယာ
တွင်ကြားCompanyဆက်ခံသူအဖြစ်ကြော်ငြ ာမည်
လေ။အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့အောင်မြင်တဲ့စီးပွား
ရေးသမားအမွေဆက်ခံသူတစ်ယောက်အနေနဲ့ထယ်
ယောင်းထမ်းပိုးထားရတဲ့အထုပ်အပိုးတွေကများ
လွန်းလှသည်ဟုဂျောင်ကုထင်မိသည်...
ဂျောင်ကုအနောက်ကနေပွေ့ဖက်ထားချိျ်န်တစ်လျှောက်
လုံးထယ်ယောင်းကသူ့ကိုမှီကာမျက်ဝန်းတွေမှိတ်
ချထားသည်။ခဏလောက်အနားယူနေသည့်သဘော
"မောင်...ဒီနေ့ငါပြန်လာခဲ့မယ်...စောင့်နေနော်..
တိုက်ခန်းလေးမှာပဲ.."
တိုးညှင်းစွာထွက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းစကားသံ။
ဂျောင်ကုထယ်ယောင်းရဲ့ပွယောင်းနေတဲ့ဆံစလေးတွေ
ကိုလက်နဲ့ထိုးဖွရင်းမြတ်နိုးမဝစွာငုံကြည့်သည်။
နေရောင်ဖျဖျထယ်ယောင်းမျက်နှာလေးကညိူ းငယ်
နွမ်းရော့စွာ။ဂျောင်ကုမမြင်နိုင်တဲ့ကြေကွဲခြင်းတွေဖုံးထာ
သယောင်။
"ထယ်...အဲ့စကားကိုထယ်လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်ကမောင့်ကို
ပြောခဲ့တယ်။ဒါပေမဲ့ထယ်ပြန်မလာခဲ့ဘူး..ဒီတစ်ခါ
ထပ်ပြောတဲ့ဒီမှာပဲစောင့်နေဆိုတဲ့စကားကိုမောင်ဘယ်လိုယုံကြည်ရမလဲ...ရင်ဆိုင်ရမယ်ဆိုရင်တောင်
မောင်နဲ့တူတူပေါ့..."
