Safderun

Bölüm 14 | Ses Kaydı

Siyah tişörtü terden üzerine yapışmıştı. Menekşe ayağa kalkan ilk kişi oldu. Ege'ye sarılmak için uzandığında Ege hafifçe geri çekilip Menekşe'nin yalnızca koluna dokunmasını sağladı.

Menekşe'nin fısıldayarak "Özür dilerim." dediğini işittim. Ege başını ondan uzak bir yere çevirdi.

"Sonra konuşalım." dediğinde Menekşe bize veda edercesine tebessüm etti ve oturma odasının kapısını açıp koridora çıktı. Taner de hemen arkasından kalktı ve Ege'ye yanaşmanın iyi bir fikir olmadığının bilincine vararak uzak bir mesafede kalıp Ege'yle vedalaşmayı tercih etti. Ben de ayağa kalkıp Taner'in yanına gittim.

"Her şey için teşekkürler, Ege." dedi Taner sesine neşe katmaya çalışarak. Ege mahcup bir şekilde Taner'e baktı.

"Kaba davrandığım için kusura bakma, lütfen. Sadece kendimi misafir ağırlamaya devam edecek kadar iyi hissedemiyorum."

"Önemi yok, gerçekten." dedi Taner ve bana gülümseyerek bir bakış attı. Bir şey demem gerekiyordu. Video açıldığından beri tek bir kelime etmemiş olmam inanılmazdı. Harekete geçmeyi istiyordum fakat gerçekten de uyuşmuştum. Birisi vücudumu ve beynimi çalıştıran bir düğmeyi keşfetmiş de düğmeyi çalıştıran tüm parçaları söküp almış gibiydi. Taner, bulunduğum durumu anlamış olacaktı ki eliyle sırtımı hafifçe sıvazlayıp destek vermek istedi.

"O zaman... Sonra görüşürüz?" dediğimde kendimi tokatlamamak için zor durdum. Sonra görüşürüz mü? Sahiden mi, Vera? Söyleyebileceğin en iyi şey bu muydu? Bu tokatlama işini birkaç dakika sonraya bırakmalıydım. Belki duvara kafamı da çarpabilirdim. Evet, bu çok daha iyi olacaktı... Bu aptal durumdan kurtulmak adına odadan kaçma isteğiyle dolup taşıyordum. Odadan çıkmak için arkasını dönen Taner'in hemen arkasından yürümek için öne doğru bir hamle yaptığımda Ege'nin parmakları bileğimi sardı. Bu sıcak dokunuşuyla aniden durdum ve ona döndüm. O malum videodan sonra ilk defa gözlerimin içine bakıyordu.

"Vera... Sen kalsan olur mu?"

Adımı öyle tatlı bir ses tonuyla söylemişti ki bir daha söylemesi için ona yalvarabilirdim. Küçük bir çocuktan söz etmiştim öyle değil mi? Bana yardım et dercesine bakan gözlerle elini uzatmak isteyen, fırtınanın ortasında kalakalmış o küçük çocuk... İşte bu küçük çocuk elini uzatıyordu. İlk defa elini tutmamı istiyordu. Gözlerim bileğimi saran eline doğru kaydı. Bakışımı fark edince hemen elini geri çekti ve gözlerini kırpıştırarak konuşmaya devam etti.

"Yani bir süreliğine? Seninle konuşmak istediğim bir konu var." Ne konuşacağımızı merak etsem de cevabım çoktan belliydi. Varsın konuşmak istediği bir konu olmasın, yine de onunla kalacaktım. Gerekirse yanında öylece otururdum ama yine de ilk defa kendini bana karşı açtığını hissetmişken onu geri çeviremezdim.

"Ben... Kalırım. Yani sen istediğin sürece..." Cümlemin sonlarına doğru sesimi kısmaya başladım. Bana ne olduğunu bilmiyordum. Kelimeleri, doğru cümleleri yitirmiştim. Bedenimin kontrolü ise asla bende değildi. Kuklaya dönmüş vücudumun iplerini hayatıma yeni girmiş, henüz gerçekten kim olduğunu bilmediğim birine teslim ediyordum. Bu ipleri istediği gibi çekip yön verebilirdi. Aptallık mıydı? Elbette. Fakat ben bir geceliğine aptala dönmeyi arzuluyordum. Risk almayan, temkinli Vera Toksöz cesur adımlar atıyordu. Pişman olacağını bile bile...

Ege, oturma odasının penceresine doğru yürüdü ve bahçeye doğru baktı. Bahçe kapısındaki kapı zilinden gelen tiz ses misafirlerimizin gittiğini gösteriyordu.

"Çardağa geçelim mi? Biraz hava almaya ihtiyacım var." Başımla onaylayarak onun adımlarını takip ettim. Uzun koridordan geçerken aklımdan geçen düşünceleri kontrol altında tutmaya çalışıyordum. Bir an önce kendime gelmem gerekiyordu. Bahçeye çıkar çıkmaz Ege'nin çizimli çardağına doğru ilerledik. Hava beklediğimden daha rüzgarlıydı, yazın son demlerinde oluşan hoş bir serinlikti. İkimizin de ihtiyacı olduğunu düşünürsek, hava bizden yanaydı.