YABANCI

Mutlu Sonsuz

Gece yanan ateşe bakıyorduk ikimizde..

Sessizdik..
Sadece odun sesleri vardı odada içimi kaplayan huzur duygusu çok tanıdıktı.

"Biraz anlatsana" dedim sessizliği bozarak.

"Neyi?" dedi bana bakarak gözleri gözlerime değdiği an içimde kanat çırpan her kelebeği hissediyordum..

"Arya ve seni"dedim çünkü hislerim vardı evet ama hiçbir anım yoktu o olduğumdan emin değildim..

" Ben o değilsem Barın? O zaman ne olacak? "

Bu sorunun cevabı beni korkutuyordu uzak durmak istemiyordum hem burada kalmak istiyordum yanlarında olmak.
Kapının önünde beni öpmüştü sonra birden kendini çekmişti benden ve hiç o an yaşanmamış gibi davranıyorduk ama gerçekti son derece gerçek bir öpücük tü o tüm hücrelerimle hissettim..

Can'ın bedeni olduğu yerde yok olmuştu artık olan hiçbir şeyi sorgulamamaya başladık.

Bizli konuşmaya bile başlamıştım..

"Bilmiyorum.."

"Korkuyorsun o olmamam seni korkutuyor!"dedim..

" Ona ihanet edemem.. "

" ama o yok! "dedim sesim sert çıkmıştı istemsizce..

Biraz bana yaklaştı ve fısıldadı.

" O yokken bile ona ihanet edemem "

Bu nasıl bir adamdı diye düşündüm içimden bu nasıl bir aşktı ben içten içe bu kadını kıskanmaya başlamıştım..

" Barın "

" Hımm"dedi

"Ben seni"

"Sus lütfen" dedi devam etmedim..

"Sen Hope ile yat ben burada yatarım"dedi.

Kafa salladım ve dolan gözlerimi ondan saklayarak yatağa girdim Hope yanıma geldi ve bana sarıldı..Barın bu görüntüye biraz uzun baktı..

Gözlerimden akan yaş yastığa düştü..

Kalbimde bir acı vardı daha kaç gün olmuştu ki onu tanıyalı ama acı cekiyordum içimden ilk defa o kadın olmayı diledim..

O ben olayım..

Bir şeyler yapmam gerekiyordu ama ne?
Bu sorunun cevabı bende değildi..

Sabah ışıkları ile gözlerimi açtım Hope uyanmış bana bakıyordu..

"Uyandın mı sen?" dedim içten bir sesle..

"Hep annemle uyumayı hayal etmiştim böyle bir his mi?"

Onu sardım ve kendime çektim.

Kokusunu içime çektim..

Başıma giren ağrı ile inledim..

Bu kokuyu tanıyordum ama nerden..

"Ooo uykucular uyanmış hadi gelin" dedi Barın sesinin tınısında ki mutluluk odaya güneş gibi dolmuştu..

"Babam" diye fırladı yataktan Hope..

Barın yere çöktü ona kollarını açtı Hope ona sarıldı o Hope..

Umut..

Umut her zaman vardı..

Kalktık Barın bize kahvaltı hazırlamıştı kahvaltı yaptık, güldük, eğlendik tıbkı bir aile gibiydik..

Hani bir şey çok iyi gidince kötü bir şey olacak hissi varya o içimi kaplıyordu..

"Bir şey mi oldu?"