Bu bölüm biraz sıkıcı olsa da tanıtmaya çalıştığım karakterlerden dolayıdır, lütfen kusura bakmayın.
Lara eve dönerken "ne kadar tatlıydı değil mi?" dediğinde yolun ortasında olduğumu unutmuş bir şekilde kahkaha attım, hiç dikkat etmemiş gibi "bilmem farkedemedim" dedim alaycı bir tebessümle, o da "belliydi zaten evet" dediğinde sinirlenmeden edemedim, sustum. Normalde Lara ile buluştuğumuz zamanlar dedikodu demeyelimde herkesden söz ederdik işte, kahkahalarla hem de.
Eve gittiğimde direk gidip yatağıma uzandım. Sorunlu bir hayatımın olduğunu duyardım hep çevremden, onları umursamıyormuş havasındaydım her defasında. Fakat öyle değildi, sadece alışmıştım. Babam bazı sıkıntılar yüzünden yanımızda değildi maalesef.
Annem her ne kadar zaman geçmiş olursa olsun babama kaba tabirle deliler gibi aşıktı ve yıllarca beklemiştir babamı. Abim ise arkadaşlarının ve çevresinin onu gazlamasından dolayı çok deli doluydu bu yüzden pek ilgilenmezdi benimle, aslında ilgilenirdi okuluma gelip sevgilim var mı diye sorarak, beni takip ederek vs..
Yine de çok bağlıydım abime çünkü babamın yokluğunu aratmıyordu bize. Sanki babalık rolüne bürünmüşcesine sahiplenmeye çalışırdı beni, biraz ite kalka olmuş olsa da çok seviyordum onu, erkek olduğu için bütün yük onun üzerindeydi ben de yükünü hafifletmek istermiş gibi bana yaptığı şeyleri umursamamaya çalışıyordum, her defasında içime atarak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sana İnat, Yine Sen
De TodoMerhaba, 20 yaşındayım. İlk öncelikle yazım yanlışlarım varsa kusura bakmayın, daha yeniyim. Bu hikaye geçmişten geleceğe doğru yöneliktir, Gerçek hayattan alıntıdır, umarım ilginizi çekebilirim. Şimdiden çok teşekkür ederim.
