The Dark Side Of the Sea (Malapascua Series #2)

Capítulo 30

Toda

It took us nine to eleven hours, bago kami nakarating sa Caticlan. Mahaba ang aking naging byahe, wala pa akong damit na dala. All I have is my jacket and my wallet! Hindi man lang ako nakabili nang aking pampalit na damit.

I just can't really believed na aabot hanggang Batangas ang tauhan ni Maria. For sure, that was Maria's personage. Delikado ang buhay ko at paniguradong nag-aalala na sila Kuya, Mama at Papa sa akin. Tatawagan ko nalang sila kapag nakahanap na ako nang aking matutuluyan.

I need a space to stay in! Hindi naman pwedeng palagi nalang akong nakaupo at pa-palit-palit nang lugar. Nakapunta na ako rito, dalawang beses na. And this is probably my third one. Didiretso kaagad ako nang boracay. As much as I want to take a plane to get here, hindi naman pwede.

Dahil paniguradong magtataka sila kung bakit ganito ang suot at hitsura ko. Kahit na kaya ko namang bumili nang plane ticket, hindi ko pa rin ginawa. Hindi ko alam kung ilang araw na ba akong pa-byahe-byahe. Basta ang nasa isip ko, ay makarating kaagad ako rito sa Caticlan. Ito lang ang lugar na sa tingin ko'y ligtas.

Wanted si Maria Almodovar, kaya hindi 'yun basta-bastang makakapasok. Lalong-lalo na dahil hanggang ngayon, naka-paskil pa rin ang kaniyang mukha sa bawat poste at pader na aking makikita. Maraming checkpoints, kaya hindi ' yun makakapunta rito.

"Sino pa'ng sasakay diyan?! Papuntang Boracay!" sigaw nang isang matandang mangingisda habang ikinakaway ang kaniyang mga kamay at nang-eengganyo nang mga pasahero.

Kaagad akong lumapit sa kanila at sinabi kong sasakya ako.

Pinaupo kaagad nila ako at nagbayad na. Ipinagsalikop ko ang aking mga kamay at dinama ko ang pang-umagang hangin na yumakap sa aking buong pagkatao. The wind blows our boat and headed us to boracay. Kung papipiliin man ako sa dalawa, Malapascua ba o Boracay? Wala akong pipiliin. Gusto ko silang dalawa. I discovered so many things in Malapascua, I met new people.

And I met him.

Hindi ko alam kung tadhana ba o sadyang nagkataon lang talaga na ipinakilala siya sa akin nang panahon. I'm not an expert when it comes to relationship, kaya hindi ko akalain... na ganito pala kasakit, masakit palang talaga, ang magmahal nang patago, magmahal nang may limitasyon, gustong gusto ko siya, mahal na mahal ko siya, pero hindi pwede.

Nang makababa na kami ay kaagad akong naghanap nang matutuluyan. Wala na akong cash dahil naubos na ito, mag-wi-with draw nalang ako sa may pinakamalapit na hotel.

Pumasok ako sa Savoy Hotel Boracay Newcoast. Iginala ko ang aking mga mata. The views are very picturesque, sa entrance pa lamang ay mahuhumaling ka na sa kagandahan nang lugar. The overview of the hotel and the wide chandeliers. The designs of their carpets were made of Greek-styles. Mas lalong nakaka-akit tignan. Hindi ko inakalang may mas igaganda pa pala ang hotel nila. The last time I checked in here, hindi pa ito ganoon ka-ganda at kakaonti pa lamang ang kanilang mga furnitures.

Nginitian kaagad ako nang isang babaeng receptionist.

"Good morning, Ma'am. Welcome to Savoy Hotel," she welcome, me, enthusiastically.

Kaagad kong inabot sa kaniya ang isa sa mga cards ko.

"I want to stay here for five days," sabi ko sa kaniya at umawang naman ang kaniyang bibig.

"Okay, Ma'am." maikling sagot niya.

She slides my card through their machine and I read her name from her uniform.

Josephine

Nice name.

"The total of your stay in, here Ma'am. Is, fifteen thousand pesos. Kasama na po doon ang breakfast ninyo," pagpapaliwanag niya sa akin.