The Dark Side Of the Sea (Malapascua Series #2)

Capítulo 31

Disparo

Atticus words were too good to be true. From his confession about my father, to his feelings about me. I couldn't reciprocate everything.

Sy'empre, nababahala rin ako. May parte sa akin na hindi naniniwalang kaya nga iyong gawin ni Papa. Of course! Paano ko iyon mapaniniwalaan? Ama ko siya, at hindi ko maipaliwanag at hindi ko maintindihan kung bakit itinago niya iyon sa amin, kung totoo man iyon. I need to talk to him, as soon as possible, alam kong nanganganib ang buhay ko, pero, mas nag-aalala ako sa lahat nang mga nalaman ko ngayon mula kay Atticus.

"Baby, are you okay?" I shrugged and I lifted my look to the food in front of me.

"Yes," I answered shortly.

Narinig ko ang kaniyang pagbuntong hininga. Kahit na masarap ang pagkaing nasa aking harapan ngayon ay nangangamba pa rin ako sa pwedeng mangyari.

"You didn't like the food, don't you? We can order again, oh, gusto mo? Lipat tayo sa ibang restaurant?"

Pagtatanong niya sa akin habang ang kaniyang paningin ay hindi man lang nabaling sa ibang atensyon.

"No, I like the food, actually. Marami lang talaga akong iniisip."

"Like what?"

Napalingon ako sa kaniya at nakita kong nakakunot ang kaniyang noo. Siguro naman, oras na para magtanong ako sa kaniya. I just want to know everything. My father is involved to their family and I can't blame his father, why he's mad at me!

Isa akong San Diego!

Ang ama ko, ang nakasagasa sa kaniyang asawa! Imagine that!

"Bakit... hindi niyo pinaalam sa amin kaagad? Bakit... hindi man lang kayo nagsumbong sa pulis? You have a right to complain."

I saw his sudden move and his jaw clenched.

"Ayaw ni Papa na makialam ang mga medya, kaya hindi namin pinaalam sa pulis."

His answer is not enough for me. Parang... parang may kulang.

"Atticus, my father is involved here. Your family, too! Gusto kong malaman ang lahat, gusto kong malaman kung paano nangyari ang aksidenteng iyon. Please, tell me."

Pinagmasdan kong mabuti ang kaniyang reaksyon. Punong-puno ito nang iba't-ibang emosyon na hindi niya kayang ipaliwanag at hindi ko rin kayang basahin.

"Pauwi na kami ni Mama noon, when a black range rover car, came over towards our direction. Hindi tama ang pagpapatakbo niya sa kaniyang sasakyan, para itong lasing. Mama tried to save me, ako, ang itinulak niya para hindi masagasaan nang tuluyan." he stopped in the middle and closed his eyes. He opens it again, but those were in bloodshot.

"Anong magagawa nang isang fifteen years old, sa ganoong pangyayari? If I could turn back the time, I'll do it. But I can't," my heart started to ache when I heard his voice shaken.

Nanginginig ang kaniyang tono at unti-unti akong nangamba at mas lalong kumirot ang aking puso nang makita ko siyang bumibilis ang kaniyang paghinga at unti-unting tumulo ang kaniyang mga luha. Nagtas-baba na rin ang kaniyang magkabilang balikat.

Kaagad akong tumayo at niyakap ko siya mula sa kaniyang likurap. My tears were slowly falling down, too.

He embraced his arms to me.

Na para bang... isinusuko niya sa akin ang lahat. Napapikit na lamang ako...

"They have always seen me as a brave man, with honor and principles. Hindi lang nila alam... kung ano ang napagdaanan kong hirap at sakit. Hindi alam ni Papa ang hinanakit ko," pagsusumbong niya sa akin.