Love me or hate me

Κεφαλαιο 1 Συνειδητοποιοντας την αληθεια...

Στέκομαι μπροστά στον τάφο των γονιών μου και δεν καταλαβαίνω τον κόσμο που σιγά σιγά αποχωρεί απο την κηδεία... Βρίσκομαι στον δικο μου κόσμο όπου ολα ειναι ιδανικά.. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ζουν και εγω δεν εχω μείνει μονη με την αδερφό μου... Αλλα απο αυτές τις σκέψεις με ξυπνάει ο Άγγελος..
"Έλα Έλενα.. Πρεπει να φύγουμε...."
"Πίστευες εσυ ποτε οτι μια πλακα θα κατελειγε σε τραγωδία και θα χάναμε τους γονείς μας;;" τον ρωτάω ξαφνικά. Γυρνάει και με κοιτάει με ματια φανερά γεμάτα πόνο.
"Έλενα στο εχω πει χίλιες φορές... Δεν φταις εσυ για τον θάνατο της μαμάς και του μπαμπά"

"Flashback"
"Μαμα μετα τη δουλεια θα με πας στην προπόνηση του βόλεϊ γιατι βρέχει και το αμάξι μου εχει χαλάσει;
"Έλενα στο εχω πει εδω και δυο εβδομάδες οτι σήμερα το απόγευμα εχω κανονίσει ενα συμαντικο μίτινγκ για τη δουλεια!!"
"Έλα ρε μαμά σε παρακαλώ το Σάββατο εχουμε τον τελικό δεν γίνεται να μην πάω.."
"Καλα καλα θα παρω να τους πω οτι θα καθυστερήσω 10 λεπτάκια"
"Αχ μαμάκα ευχαριςτω πολυ!!" Σκύβω και τη φιλάω....
"Επ επ επ τι εχουμε εδω;;" Λεει μπαίνοντας ο Μπαμπας στην κουζίνα," να εδω η κόρη σου παλι με κατάφερε να της κανω το χατίρι και να την πάω στην προπόνηση" λεει η μαμά
"Ααα ωραία μπορεις να με πετάξεις και εμενα κοντά στο γήπεδο που εχω μια δουλεια;;"
"Εντάξει.." Λεει η μαμά
Αφου ετοιμάζομαι και εχω φορέσει τα ρούχα της προπόνησης μπαίνουμε στο αμάξι. Ενώ εχουμε σχεδόν φτάσει στο γήπεδο λέω στον μπαμπά να γαργαλισει τη μαμά κατι που την εκνευρίζει απίστευτα..
"Αμάν ρε Σωτήρη σταματά Χαχαχ σταματαααα....."

"End of flashback"

Αυτο ειναι και το τελευταίο πράγμα που θυμαμαι απο εκείνη την ημέρα.... Η μνήμη μου επανέρχεται όταν ξυπνάω απο το κόμμα με τρία σπασμένα πλευρά,ενα σπασμένο χέρι και δυο νεκρούς γονείς... Και ολα αυτά εξαιτίας μου.... Απο το λήθαργο μου με ξυπνάει για αλλη μια φορα ο αδερφός μου , Άγγελος..
"Έλενα πρεπει να συνέλθεις ο Μπαμπας και η μαμα θα ήθελαν απο εμάς να σταθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται στα πόδια μας και αυτο θα κανουμε... Θα σε βοηθήσω εγω!!" Με αυτά τα λόγια πέφτω στην αγκαλιά του και ξεσπάω σε τρανταχτους λυγμούς...
"Άγγελε μείναμε οι δυο μας... Ειμαστε 19 και θα αναγκαστούμε να ζήσουμε απο τόσο μικροί την απώλεια των γονιών μας!!" Του λέω ενώ συνεχίζω να κλαίω...
"Ηρέμησε ψυχούλα μου και ολα θα πανε μια χαρά... Εχεις εσυ εμενα και εγω εςενα..." Αυτά ειπε και κοιτάξαμε μια τελευταία φορα τον τάφο και φύγαμε για το σπιτι όπου μας περίμεναν οι φίλοι μας....