Rhythm of Lies (Daguitan Series #1)

Ikatatlumpo't Tatlong Kabanata

Ikatatlumpo't Tatlong Kabanata: Commotion

Paul remained beside me as the interview continued. I was rubbing his hair while I can feel him staring the three people who are talking with me on the screen. Nakasandal na ang panga niya sa ibabaw ng desk, malapit sa keyboard ng pc na ginagamit ko. Gusto pang makita ng isang nasa screen ang anak ko ngunit hindi ko pinahintuluyan.

"I believe everything must not be publicized."

Wala akong balak lagyan ng kung ano ang boses ngunit sa kaba ay hindi ko na nakontrol. I feel like I was a bit cold when I said those words. Pero hindi yata nahalata dahil maging sila sa kabilang linya ay naging abala sa tanong na binabasa.

I want my life to be low-key. I want to separate it from this.

Hindi ko man sigurado kung klaro ba ang paglabas ng anak ko. Gusto ko sanang itanong sa kanila. Kaya lang, may humihila sa akin na takot na baka muling bumalik ang usapan tungkol sa anak ko. I want it to slide over and continue as if nothing disturbed us. But my mind was already on the thing. What if my son's face was seen clearly on the video. But I hope there was none. Masyado akong naaliw kanina kaya hindi ko napansin ang pagdating ng maliit na bata sa likod ko.

Yaya Jen, a bit worried, stayed beside us. Hindi siya umiimik at ramdam kong pinapakiramdaman lang niya ang anak na siguro ay nagulat kanina na siya ang bumungad. Something hugged my heart. Dahil maging ako, bukod sa mga unang ginagawa ko paggising ng umaga, bumabalik ako sa kama para hintayin ang paggising niya. I would stare at him and think about how cruel life started for him. He's just innocent. Pero kung tutuosin naman, ako ang dahilan bakit ganito ang kalagayan niya ngayon. I feel like I am hiding him. From everyone.

Natapos ang interview. Hindi ko na inabala ang sarili na tingnan ang news channel ng programang iyon para abangan ang naging resulta ng interview.

"Ma'am, pasensya na po talaga! Nagulat kanina si Paul pagkakita niya sa akin at hinanap ka agad niya. I told him po na you were busy with work. But he really wanted to see you. Kaya hindi ko na napigilan po. Pasenya po talaga, Ma'am."

Nagulat ako kay Jenine.

"No, it's okay. Thank you talaga."

Lumuhod siya para tuluyan nang kunin ang anak ko. Ngunit umiling ito sa ginawa niya at hinarap pa ako lalo.

"I thought you left already..." sumbong nito.

"It's alright, baby. Mommy will stay, okay? I have no work today."

Hinawakan ko ang pisngi niya at tinanguan si Jenine para ipaalam na ako na lang ang pagpakain sa kaniya.

Sometimes, Paul will get so clingy. Napag-isip isip ko tuloy kung papano kapag papag-aralin ko siya ng kinder. He's already of age, I believe. Five years old na siya at ayaw kong asahan lang itong mga tinuturo namin sa kaniya. A teacher can see his progress from other child his age.

Sa hapong iyon, nanatili lang ako sa unit kasama ang anak. Lahat ng mga communication lines ko ay iniwan ko muna para mas mapagtuonan ang sariling anak.

Kaya lang, noong dumating ang gabi, pagkatapos ng dinner namin, may mensahe akong natanggap kay Ate Zydda sa mga social medias na binigay ko noon sa kaniya. Lahat may mga mensahe at pare-pareho pa.

Kabado pa ako kung may bubuksan ba kahit isa roon dahil sa mga iniisip ko tungkol sa interview kanina. I was worried what if Isaiah will notice. Pero noong mahagip ko ang paunang salita ng mensahe niya sa notification bar ng cellphone, gumaan agad ang pakiramdam ko. I clicked one on the most commonly used app today.

Elizydda Ireneo:
Ang kasal ko! Huwag mong kakalimutan ang kasal. Magtatampo ako sa iyo.

Napatingin ako sa anak ko na papasok na ng kuwarto. Namilog agad ang mga mata ko pagbaba ng tingin sa nakasunod sa kaniya. Oh, my! Like a grown up man, Paul made his towel cling on one of his shoulders. Nakahawak sa dulo nito sa may dibdib ang isang kamay niya para hindi tuluyang mahulog ang hawak. But the towel is too much for him he did not realize that he's dragging it already. Gusto kong matawa sa kaniya ngunit napigilan ako ng sarili ko.