Rhythm of Lies (Daguitan Series #1)

Ikatatlumpo't Limang Kabanata

Ikatatlumpo't Limang Kabanata: Stay

Tulala ako bago ako mapalingon nang magsalita siya. My mind was trying to process everything.

"I want to see my son today. We'll go to your place." Kalmado na niyang hayag.

"What do you mean?"

With my words, I saw his jaw clenched and the anger in his eyes then feels like being fueled. But when his lips pursed, my glance fell to see how he's controlling his violence. My mouth immediately opened to add on my question. Sa takot na rin na baka muli siyang sumabog.

"I mean... I haven't told my son about you yet. Baka... baka magulat siya! Hindi niya maintindihan. I need to at least, uh—confront him about this," I struggled.

Umiiling din ako habang nakataas ang dalawang kilay, hindi inaalis ang tingin sa kaniyang mata. Umaasa rin habang tinititigan ito na sana maintindihan niya ang sinasabi ko. Pero sa huli hindi ko nakayanan ang talim nito. Alam kong pinapakalma niya ang kaniyang sarili. At marahil ang rason ko ay hindi naging sapat sa kaniya.

Lumihis ang mata ko sa likod niya. The open glass wall behind him allowed me to see other huge buildings located near their tower.

Hindi siya nagsalita nang inalis ko ang tingin sa kaniya. Pero ramdam ko ang talim ng titig niya.

I know what I did to him was inappropriate. Naisip ko na ang maaring maging reaksyon niya noon pa. At naiintindihan ko. Who wouldn't be angry about it? Pero ang pinagtataka ko ay kung saan at kanino niya nalaman.

"And when do you plan to tell me about him, huh? Until my son is a teenager? Or did you have plans to tell me, really?" The mocking on his voice is pure.

Kumunot ang noo ko sa naramdamang insulto. Marahas akong napaangat ng tingin sa kaniya.

"I told you! I've been keeping my pace! And what happened between me and your family was too painful! At kung sinasabi mong hindi ko alam ang ginagawa ko? Puwes, alam ko! I have plans to tell you about him, so don't you fucking worry!"

"When?" Ulit niya.

Humakbang siya palapit, binabalik ang distansya kanina. Yumuyuko din siya kaya nang nakain niya na ang distansya, maglebel ang aming ulo. Napasinghap ako sa ginawa niya. Hindi ko na inalis ang tingin sa kaniyang mukha kaya nakita ko ang bahagyang paggalaw ng isang gilid ng kaniyang labi nang napansin siguro ang pagkabigla ko.

Fuck you!

Nanatili ang pagkakatikom ng bibig ko.

"When, Katherine? Until you realized I've been fucked up from knowing what you did? Hihintayin ko pa ba ang ilang taon? Ganoon ba?"

Ramdam ko ang sobrang lakas ng tibok ng puso ko. At dahil iyon sa kaba.

Napapakurap-kurap ako habang naamoy ang mint sa kaniyang hininga. And damn myself weakening because of that! It's been years, Katherine!

"Until I know that you'll accept him despite everything!"

Napangiti siya, hindi ko alam kung para saan iyon. Ang alam ko lang ay umaatras ang mga binti ko dahil sa ginagawang paglapit niya.

"I loved you for God damn sake!"

Nanlaki ang mga mata ko.

"I-I know..." bulong ko bigla.

May kung anong nahulog sa damdamin ko matapos kong marinig ang pangungusap na iyon. Parang may bumagsak sa loob at nawasak. Natatawa ako sa sarili. Kahit na ano palang sabi ko sa sarili ko noon, na experience ko lang siya, hindi ko alam na maging hanggang ngayon, ipipilitin ko pa rin pala sa sarili ang mga kataga. That I only allowed him to touch me for my own benefit. For experience. And only to bury my innocence when I was in Leyte.