haberin olsun || •texting•✔️ (yeniden yazılacak.)

Bölüm 25: "Kuzen"

Keyifli okumalar 👋

• Son defa seni sevdiğimi söylesem, ağlar mısın?

🐘🐘🐘

İnsanlar bize acı çektirirdi.

Çok acı çeker ve ağlardık. Sonra bu acıya alışırdık. Acıya alışırdık...

İnsanların bizi acıtmasına alışırdık.

Çok acı çekerdik ve bu acı sayesinde ölüme sürüklenirdik. Öleceğimizi sanardık, ölmek isterdik; ama ölmezdik.

Acıyla yaşardık ve bu acıya alışırdık.

Ağlardın hep, sonra bir gün daha az ağladığını fark ederdin. Böyle böyle alışırdın.

Benimde acılarım vardı herkes gibi.

Bende ölmek istemiştim sizin gibi.

Şu pis bedenimden kurtulmayı o kadar çok istemiştim ki..

Ama hep bir şeye tutunarak ölmemiştim, hep ayakta kalmıştım.

Bir gün hayatımıza biri girecekti ve o yaralarımızı saracaktı bu kişi. Evet yaralarımız hâlâ duracaktı, izleri olacaktı ama artık eskisi gibi acıtmayacaktı.

Hep buna inanmıştım.

İnanamaya da devam edeceğim, edeceğiz...

Cebimde üst üste titreyen telefonumu çıkardım.

Orman Gözlere sahip anonim yazmıştı.

05*********: Dün için teşekkür ederim

05*********: Ben kantindeyim istersen gel :)

İstersen diyordu bir de.

Telefonu cebime koyarak sırtımı yasladığım ağaçtan çekip ilerdeki kantine girdim. Bakışlarım kantinde dolaşırken cam kenarının yanındaki masada gördüğüm kişinin yanına ilerleyip karşısındaki sandalyeye oturdum. "Selam."

"Selam!" dedi neşeyle. Mutlu görünüyordu.

Aramızda bir sessizlik yaşandı. Benim bakışlarım camdan dışarıyı seyrederken onun bakışları üstümdeydi.

"Akasya," dedi aramızdaki sessizliği bozarken. "Buyur," diye mırıldandım ve kafamı ona çevirdim. "Akasya," dedi tekrardan. Bakışlarım hâlâ ondaydı ve o da bana bakıyordu. "Efendim," dedim bu seferde.

"Akasya," dedi tekrar ve gülümsedi. "Çok güzel."

"Evet, bende seviyorum adımı."

Bir anda aklıma gelen şeyle şaştım kaldım. Ben onun adını bilmiyordum. "Adın neydi?" diye sordum şaşkınlıkla.

Kısık sesle güldü. "Görkem Toprak," dedi gülüşünü durdurup gülümserken.

"Toprak," diye tekrar ettim ismini.