B E L F Ü | FİNAL YAPTI.

20. Bölüm | Gerçekler.

Merhaba! Nasılsınız bakalım?

Bu hikayeye başlarken kısa bir hikaye yazacağımı hatta bu 19 bölümü birden tek bölümde yayımlarım diye düşünmüştüm ama bu aralar ilham geldikçe bölüm atıyorum. İyi okumalar !

Tuğkan- Bu Yüzden ile okumanızı tavsiye ederim.

'' Adam acı çekiyor diyorum! Sadece sevgisini istediği kadın öldürülmüş, sevgisinin tamamını kızına vermiş bir adamın hayata tutunmasından bahsediyorum.''

Kendisi için en son bir şey istediğinde Belfü hayattaydı ve o isteği gerçek olmuştu. Ayla... Kaner en çok da o günde asılı kalmak istemişti. Belfü'nün hayatta olduğu günlere, gerçekten güldüğü günlere yapışıp kalmaktı tek hayali. Boş bir sokakta korkutucu sessizliğin eşliğinde yürüyordu Kaner. Ayla'yı anneannesine bırakmıştı ve sanki kolu kanadı yokmuşçasına kendini yollara atmıştı. Arabasını da bir otoparka bırakmıştı, kendi sesini duyabileceği bir yere ihtiyacı vardı ve tesadüfen girdiği bir ara sokakta sigara içerek yürüyordu.

Kaner sigara içen biri değildi ama kendini çıkmaza soktuğu zaman sigara içerdi. Ayla yanındayken asla içmezdi, o yokken içtiğinde duş alır,dişlerini fırçalar, parfümünü sıkardı. Ama alkolü bırakamamıştı, Belfü'nün ölümü onu belli şeylere yöneltmişti. Hep az içerdi, sadece düşünmemek için içtiğinde de bir şey olmazdı ama bugün Ayla olmadığı için eve gidip içebilirdi. Ayla olmadığında Belfü'nün evde dolaştığını düşünerek mutlu olmayı deniyordu ama bunların hepsi halisünasyondu. Belfü'nün o güzel yüzünü görürdü karşısındaki boş duvarda, bazen ayağındaki pırıltılı topuklu ayakkabılarla salonda gezdiğini hayal ediyordu. Hep gülümsüyordu bu hayale,sadece bir yanılgıydı oysaki...

''İçimde ne kadar yaşam kaldıysa

Yaşamanın en iyi tarafı sendin

Ne kaldıysa elde avuçta

Sonunda oturuyorum işte yalnız başıma

Zifiri karanlıkta, et ve kemikten ibaretim.''

Bu sabah annesi aramıştı, İlkay Hanım'ın İngiltere'den döndüğünü ve Ayla'yı çok özlediğini, onda kalabilmesinin mümkün olup olmadığını sormak için aramış. Selim Erkmen hapse girdiğinde İlkay Hanım da kızına yaptıkları bu kötülüklerden kaçmak için İngiltere'ye gitmişti. Resmen kaçmıştı, Kaner kaçmıyordu Belfü'nün yanına gitmesi gerekti Belfü yalnız kalmaktan korkardı biliyordu. Selim Erkmen'i büyük bir planla tutuklatmıştı, Belfü içindi ama daha çok da Ayla içindi. Bu adam kızına neler yapmıştı torununa neler yapmazdı? Velasıl kelam İlkay Hanım Ayla ile birlikteydi. Ayla pek istiyor gibi değildi ama anneannesinden ayrı kalmasını istemiyordu. Anneannesine giderken dönüp dönüp babasına, '' Beni özleyecek misin babacığım? Ben seni özlerim beni ara. '' diyip durmuştu. Kaner yürek yangınının kıvılcımına her baktığında gözleri doluyordu. Kızının yanaklarını ve alnını öperek , '' İstediğin zaman ara seni almaya geleceğim tamam mı çiçeğim? '' demiş ve küçük kızı gülümsetmişti. Aynı Belfü gibi bıcır bıcır konuşup dururdu, bazı insanlar sırf sussun diye dua ederdi ama Kaner bayılıyordu Ayla'nın konuşmasına. Düşüncelerinden biraz arınıyordu, temizleniyordu sanki.

Arabasını park ettiği otoparka doğru yürümeye başlamıştı ki kar tanesi montunun koluna yapışmıştı sonra da erimişti. Kaner başını gökyüzüne çevirip, '' Kollarımı mı özledin Belfü'm? '' diye fısıldadığında gülümsemişti. Kar yağarken adımlarını ağırlaştırmıştı, Belfü'nün sesini duymasa da varlığını o an hissetmişti. Otoparka geldiğini fark ettiğinde de el mecbur arabasını almış otoparktan çıkmıştı. Eve doğru giderken telefonu çalmaya başlamıştı. Telefonda İlkay Hanım yazıyordu, anında açmıştı.