Ona Jest Dla Mnie Najważniejsza|| Tomasz Jawor

Rozdział 2

Musiałem przysnąć, bo przebudziłem się, gdy usłyszałem szelest pościeli. Spojrzałem na Górską. Była przytomna.

-Cześć Górska.-Powiedziałem cicho.

-Kto..to..Górska? Ty..Kto ty?-Wypowiadała słowa z trudem.

Jestem w szoku.

-Jak to? Nic nie pamiętasz?-Zapytałem przerażony-Ty jesteś Dagmara Górska, a ja jestem Tomasz Jawor. Pójdę po lekarza okej?-Odpowiedziałem i wyszedłem.

Szukałem go chyba z 5 minut. Kiedy go znalazłem oznajmiłem że Górska nic nie pamięta i zapytałem dlaczego.

Kiedy szliśmy do sali opowiedział mi, że to normalne, że to taka amnezja powypadkowa, że za kilka dni powinna pamięć wrócić.

*Weszliśmy do Dagi.*

-Dzień dobry Pani Dagmaro. Jak się pani czuje?-Lekarz zapytał Górska.

-Lekko śpiąca doktorze, skołowana, bo nic nie pamiętam.-Oznajmiła

-Pamięć powinna wrócić za kilka dni. To normalne po tak mocnym uderzeniu i po operacji, którą pani przeszła. Jeżeli będzie się coś działo to proszę wzywać.-Powiedział lekarz i wyszedł.

-Przepraszam, ale naprawdę jestem zmęczona .Nie będziesz mieć nic przeciwko temu jeżeli pójdę spać?-Zapytała mnie sennie.

-Oczywiście ,że nie. Zadzwonię do wszystkich z informacją o twoim wybudzeniu.-Oznajmiłem i wyszedłem na korytarz.

&&&&&&&&

Na korytarzu zadzwoniłem do szefa. Po 5 sygnale odebrał.

-Szefie wiem, że jest już późna godzina ale dzwonię, aby poinformować, że Górska się obudziła. Niestety nic na razie nie pamięta.

Lekarz mówi, że to dlatego, że dostała dużego urazu głowy i to amnezja pourazowa. Mają nadzieje, że pamięć wróci w ciągu kilku dni.-Poinformowałem szefa.

-To świetna wiadomość Tomek. Zaraz zadzwonię do reszty, a ty wracaj do niej. Cześć.-Powiedział i się rozłączył.

&&&&&&

Nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Górska pewnie śpi już, a ja nie chcę jej obudzić, kiedy będę do niej wchodził. Postanowiłem usiąść na krześle. Chyba zasnąłem.

Poczułem na ramieniu dłoń i otworzyłem oczy. Było już jasno. Nade mną stał Kubis. Oznajmił, że mam iść do domu się przespać ale tylko nakrzyczałem na niego, że Górska jest dla mnie najważniejsza, że będę ją pilnował.

Po moim wybuchy Kubis wszedł do sali Górskiej i po 5 minutach wyszedł. Powiedział, że mam wolne przez 2 dni i poszedł do wyjścia. Siedziałem na krześle i myślałem co mam zrobić.

Niedługo wyjdzie na jaw, że miałem coś wspólnego z zabójstwem Stopki. Co prawda nie pociągnąłem za spust lecz wiem, kto to zrobił, a i tak nie powiedziałem o tym nikomu.

Minęło z jakieś 10 minut, postanowiłem wejść do Dagi. Nie spała.

-hej.-Powiedziałem od razu kiedy wszedłem.

-Hej co tu robisz tak wcześnie?-Zapytała.

Nie za bardzo chciałem na to pytanie odpowiedzieć więc zmieniłem temat pytając.-Jak się czujesz?

-Lepiej, ale nadal nic nie pamiętam. Niedawno był nasz szef, bynajmniej powiedział, że nim jest. Poza tym nie zmieniaj tematu. Pytałam co tak wcześnie tutaj robisz?.-Oznajmiła

-Byłem tutaj całą noc.-Powiedziałem cicho.

-Dlaczego? Dlaczego nie poszedłeś do domu spać?-Górska się dopytywała.

-Nie poszedłem do domu, bo się martwiłem o ciebie Górska. Jesteś dla mnie ważna. Bardzo ważna.-Przyznałem

-Opowiesz coś o mnie? Jak się poznaliśmy?-Zapytała

-Pewnie. Opowiem wszystko co wiem na twój temat jeżeli będziesz chciała. Poznaliśmy się twojego pierwszego dnia na Komendzie. Ja już jakiś czas pracowałem tam, ale nie miałem stałego partnera.

Kubis sobie nam przedstawił i to był początek naszej znajomości. Oznajmiłem.

-Okej czyli poznaliśmy się w pracy na Komendzie.-Podsumowała.

-Tak, dokładnie tak.-Potwierdziłem.

-Jest jeszcze wczesna godzina. Idź do domu wykąpiesz się a później wrócisz. Ja nigdzie nie ucieknę.-Powiedziała śmiejąc się.

-No dobra skoro tak mówisz. Widzimy się później.-Powiedziałem i wyszedłem z sali na korytarz po czym ruszyłem w stronę wyjścia ze szpitala, aby wsiąść do samochodu i pojechać do domu.