Parting Our Equities (Accounting Series #3)

Chapter 4

Being an Accountancy student was quite burdensome.

Isang linggo pa lamang ang nakakalipas magmula noong magsimula ang college life ko pero 'yong stress na nararamdaman ko as of this moment ay parang limang taon na akong nag-aaral.

Totoo pala talaga 'yong kasabihan na dapat mabilis kang mag-move on kapag nasa college ka na. Ang sabi pa ng Professor namin ay mayroon daw walong steps ang accounting cycle pero para sa akin ay tatlo lang.

Discussion, Quiz and Move on.

Nang humarap si Mrs. Nilooban sa white board para magsulat ay sinulyapan ko si Eloisa na nakasubsob sa arm desk at mahinang humihilik. Iyong iba naming kaklase ay napapatingin at nahihirapan ng magpigil ng tawa dahil sa kaniya. Mabuti na lamang ay nasa pinaka-likod at sulok kami nakapwesto. Hindi kami masiyadong napapansin.

"Shae, takpan mo 'yong bunganga," bulong sa 'kin ni Trisha at pasimple niya 'kong inabutan ng packaging tape.

Kinuha ko iyon mula sa kaniya at nagtatakang tinitigan.

"Anong gagawin ko rito, Trish?"

"I-tape mo 'yong bibig. Ay wait! Ito, gunting. . ." Binuksan niya ang kaniyang bag at hinalughog doon ang gamit.

"S-Seryoso ka? Ite-tape ko ang bunganga ni Elo? Hindi kaya magalit siya sa atin—"

"Oh edi kung ayaw mo naman, takpan mo na lang iyong ilong." She frowned. "Basta kahit ano! Iyong hindi maririnig ni Ma'am Nilabasan!"

"Nilooban, Trish," pagtatama ko sa kaniya at ngumiwi.

She smirked at me. "Mas gusto ko 'yong nilabasan, eh. Paki mo? Sige na, i-tape mo na 'yang bunganga ni Elo!"

Napakamot na lamang ako sa ulo at sinunod ang utos ng kaibigan. Hindi ko maiwasang mapalunok nang marahas habang maingat na nilalagyan ng tape ang bunganga ni Eloisa. Ang mahirap sa babaeng 'to, masiyadong tulog mantika.

Kahit yata kaladkarin ko na palabas ay hindi pa rin siya magigising. Pigil na pigil ang tawa ng mga kaklase ko. Hanggang sumapit ang lunchbreak ay hindi pa rin nagigising si Elo. Nasa labas na iyong ibang taga-kabilang section na kasunod na gagamit nitong room pero nagtatalo ang isip ko kung gigisingin ko ba siya o hindi.

Ngunit sa huli ay naisipan kong gawin ang nauuna. Akmang gigisingin ko na siya pero pinigilan ako ng tumatawang si Trisha.

"H-H'wag mong gisingin. Tara na!" Humalakhak siya.

"Sira ka ba?! Paano kung—"

"Tara na, Shae! Gutom na ako at nasa labas na rin si Kean mo! Hayaan mo 'yang si Elo. Hindi mo na 'yan kailangang gisingin dahil kusa 'yang magigising."

Wala na akong nagawa at nagpatianod na lamang nang hilahin niya 'ko palabas palabas ng silid.

My lips formed a big smile when I saw Kean waiting outside our classroom. May kausap itong mga lalaki kaya hindi niya siguro napansin ang paglabas ko.

"Shae, sa Van and Hyla's tayo kakain, hindi ba? Una na 'ko roon. Gutom na talaga ako, ih,"

"Oh sige, susunod kami ni Kean."

Matapos niyang magpaalam sa akin ay nilapitan ko na si Kean na abala pa rin sa pakikipag-usap. Kung hindi pa ako titikhim nang malakas ay hindi pa niya ako mapapansin. I noticed how his brown eyes twinkled when he saw me.

Gustuhin ko mang akbayan siya katulad ng madalas kong gawin ay hindi ko magawa kasi maraming estudyante ngayong nagkalat sa corridor.

I need to remain composed.