İyi okumalar canlarım:)
•••••••••••••••••••••
Korkuyla yutkunurken bakışlarımı abimden çektim.Mümkün olamazdı dimi böyle birşey?
-Derin,lütfen."diyen Burak abimle gözlerimi kapattım.
-En azından bu şey bitene kadar kalayım."dedim ikisine de bakarak.
-Olmaz Derin.Anlamıyor musun bizimle güvendesin.Bak sana yalvarıyorum,gitme."dedi Ural abim.Ben birşey demezken Burak abim elimi tuttu.
-Ben hayatımda ilk defa seni oraya gönderdiğim zaman pişman oldum Derin.Biliyorum içinde hala kırgın bana kızgınsın.Ama inan bana sana bir daha ne olursa olsun git demeyeceğim.Söz veriyorum."dedi abim gözlerime bakarken.
-Siz zaten beni oraya ben tehlikedeyim diye göndermemiş miydiniz abi?"diye sordum dayanamadan.
-Evet,doğru söylüyorsun.Ama şuan babam istediği için değil,ben istediğim için bu durum değişti."dedi Burak abim kendinden emin bir şekilde."Tamam beni affetme,yüzüme istersen bakma Derin ama,"diyerek bir nefes aldı."Gitmek yok,kalıyorsun!"
Gözlerimi kapatıp sinirle nefes alırken arkama yaslandım.
Kalırsam tabiiki de mutlu olacaktım.Ama sanki,kendime ihanet ediyormuş gibi hissediyordum.Kafam çok karışıktı ve ben bu hissettiğim yoğun düşüncelerden sıkılmıştım.
-Dediğiniz gibi olsun."dedim yerimden kalkarken."Ama şunu unutmayın,hepiniz beni parça parça da olsa kırdınız.Sen beni zorla gönderdin,sende bizden haberdar olmana rağmen ortaya çıkmadın.Ne uğruna yapmış olursanız olun,ben yalnız kaldığım zamanları asla unutmayacağım!Şimdi ise siz istediğiniz için kabul etmiyorum,ben bu durumdan sıkıldığım için kabul ediyorum.Bunu da böyle bilin."dedim ve eve yürüdüm.
Elimde sıkı sıkıya tuttuğum anahtarla kapıyı açıp eve girdim.Anahtarı üstünde bırakarak kapıyı kapattım.
Madem onlarla kalacaktım,gözümde ki yerlerini bilsinlerdi.
Belki zaman geçtikçe bu kırgınlığım geçecekti ama şuan hissettiğim duygular içimi burkuyordu.Omuzlarım çökerken mutfağa girdim.Isıtıcıya su koyup raftan kupa çıkardım.Çekmeceyi açıp,sallama çay aldım.Paketini açıp kupaya koydum ve paketi çöpe attım.Kaynayan suyu kupaya döktüm ve içine şeker atıp,kalçamı tezgaha dayadım.
Öyle söylemese miydim acaba?
Sıkıntıyla oflarken evin kapısı açıldı.Yerimden kıpırmadamazken kapı kapandı.
-Nerede?"diye fısıldayan Ural abimle istemsizce güldüm.
-Odasındadır herhalde,abi."dedi Burak abim."Bırakalım yalnız kalsın.Şuan bize sinirli olduğu için,sonradan pişman olacağı şeyler söyleyebilir."dedi.
Bak nasılda tanıyor beni.
İkisi beraber mutfağa girdiğinde bakışlarımı onlardan çektim.
-Odandasındır sanıyordum."dedi Burak abim.
-Gördüğün gibi,odamda değilim."dedim ona bakarken.
-Şey yapalım,bizde içelim ondan."dedi Ural abim.Tezgaha yaklaştığında kenara çekildim.Bir an duraksayıp bize geri döndü."Yerlerini bilmiyorum."dedi.Bu haline gerçekten üzülüyordum.Bize alışmaya çalışıyor,kendini alıştırmaya çalışıyordu.
-Bak,sinirli olmama rağmen sana tolerans göstereceğim."dedim elimdeki kupayı ortada ki Ada tezgaha koyarken.
Sırasıyla mutfakta ki herşeyin yerini gösterdim.Abim dikkatle beni dinledi.Burak abimde sandalye de oturmuş,gülümseyerek bizi izliyordu.
