Ne söyleyeyim şimdi? Alışkanlıklar sıradan gelmiyor bir zaman sonra. İçin kan ağlarken gülümsemek belki de en zor olanı. Oysa yazdım hafifletmek için eni konu ortaya koyduğum kadarını kederimin. Göze gelmedi kimsesizliğim ve ben tek başıma kaldım bu dünyada yine. Ağladım her şeye, herkese. Duyan olmadı melodik bir tınıda şairin iç sesini. Ben susuyordum oysa ve kaderde sustu belki de tüm hayatım boyunca. Ne fark eder? Ne olacak simdi? İnanabilecek miyim tekrar hayata? Bir anlamı olduğuna? " Ali Ömer........" " İzin verecek misin Sera? Kışın ortasında adın gibi rengarenk çiçekler açtıracak mısın küçük dünyamıza? Biz olacak miyiz? " Mucizelere inanır mısınız?