bittersweet. harukyu ✔

1.9

Önceki bölümü okuduğunuzdan emin olmadan bu bölümü okumayın lütfen

"Hey?" Karanlık sokakta tek başıma ilerliyordum. Önüme çıkacak herhangi birini de bekliyor olabilirdim. Karanlıkta yalnız kalmaktan korkardım. Bir kez daha seslendim var gücümle. Birinin gelmesini ya da seslenmesini istiyordum. Etrafımda dönüp herhangi bir hareketlilik aradım. Küçükte bir kafe vardı biraz ilerimde. İçeride neşeyle şarkı söyleyen insanların sesini duyuyordum. Doğumgünü şarkısı.

Hızlı adımlarla kafeye girdiğimde asla beklemeyeceğim bir manzara ile karşılaşmıştım. Etraftaki kalabalık; tanıdığım, neredeyse her gün gördüğüm insanlardı. Sevgili üvey ailem, Hyunsuk, Jihoon... Haruto. Büyük bir masanın etrafında toplanmış, yüzlerinde kocaman gülümsemeler ile şarkı söylüyorlardı. Ne için?

"Hyung, burada ne oluyor?" Hemen yanımdan Hyunsuk'un kolunu tutmuştum. Fakat o durmamış, sanki ben yokmuşum gibi ilerlemeye devam etmişti. Gerçekten! Ne oluyordu burada?

"Hadi mumları üfle, bebeğim." Haruto'nun sesini duymamla başım masanın hemen ortasındaki ikiliye döndü. Birisi Haruto'ydu, peki ya diğeri kimdi? Sarılıp öptüğü kişi kimdi? Sırayla herkesin tebrik edip ona iyi dileklerini sunduğu kişi? Yüzü bulanık görünüyordu ve ben kim olduğunu anlayamıyordum. Delirmek üzereydim. Herkesin kollarından tutuyor, sarsıyor, bağırıyordum fakat hiçbiri beni umursamıyordu. Sanki ben yoktum.

Sanki bir ruhtum.

Aniden duyduğum yüksek sesle ellerim kulaklarımın üzerinde yer edindi. Bir anda her şey siyaha büründü. Renkli balonlar patladı ve mumlar söndü. Patlayan konfetilerden neden yırtık resimler uçuşuyordu? Neden en mutlu anlarımdan kalan hatıralarımın yırtıkları havada uçuşuyordu? Ağlamama engel olamıyordum. Kulaklarımı kapattığım halde neden yardım çığlıklarını duyuyordum? Neden Haruto adımı acıyla bağırıyordu?

"Kyu!" Yerin oynadığını hissediyordum. Ve bir kez daha adımla bağırdı Haruto. Omuzlarımdan sarsılıyordum. Ne oluyordu?! Korkuyordum. Her ne oluyorsa bu durumdan çok korkuyordum. Nefesimi ne ara tutmuştum ki kalbim böylesine delice atıyordu? Derin bir nefes alarak gözlerimi araladım. Islak gözlerimi. Ağlıyordum belli ki. Vücuduma sarılı kollar sıkılaşırken ağlamamı durduramıyordum. Hâla korkuyordum. Saçlarıma bırakılan ufak öpücükler veya sakin olmamı fısıldayan ses, neden bunlara rağmen hâla korkuyordum?

"Bebeğim, sakin ol." Bir süre sonra Haruto'nun sesiyle kendime geldim. Saçlarımı okşayıp sakin olmamı söylüyordu hâla. Kafamı ona baktım. Korku dolu gözlerle bana bakıyordu. Yanağımdaki göz yaşımı silip ufak bir öpücük kondurdu sildiği yere. "Sadece kötü bir rüyaydı."

Niye böyle bir bölüm yazdım bilmyrm