„Kiedy kogoś kochasz, nigdy z niego nie zrezygnujesz"
Trzech siedemnastoletnich chłopaków wraca jako duchy i zastaje w swoim dawnym studio szesnastoletnią Julie. Tak się składa, że jedna z jej przyjaciółek, a zarazem sąsiadka, jest też starą znaj...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Dziękuję – powiedziała Emily przez łzy, pociągając nosem.
– Um, ty... nie masz pojęcia...
– Moja przyjaciółka Julie też pisze muzykę w tym samym pokoju co on. To magiczne i szczęśliwe miejsce – powiedziałam im.
– Miło to wiedzieć – stwierdził Mitch, przytulając żonę.
– Wiem, że miał zaledwie siedemnaście lat, kiedy... Ale żył, robiąc jedyną rzecz, która sprawiała mu radość. Miał szczęście, że tak było, ponieważ niewielu ludzi się spełnia i znajduje swoją pasję – wyjaśniłam delikatnie.
– Miło było cię poznać. – Kobieta pociągnęła nosem.
– Mi też było miło was poznać.
///////////
Wyszłam z domu. Kiedy dotarłam na werandę, Luke już stał tam oparty o jeden ze słupków.
– Hej – przywitałam się.
– Hej – odpowiedział. Jego głos był chrapliwy od płaczu.
– Przepraszam, jeśli przekroczyłam granice.
– Nie, po prostu musiałem odejść. To było... Nie żałowałem zbyt wiele w swoim życiu, wiesz o tym, z wyjątkiem tego, że uciekłem przed rodzicami. Zwłaszcza, kłótni z mamą, więc... dziękuję.
– Pomogłeś mi tak wiele razy wcześniej. Tym razem ja chciałam pomóc tobie. Więc... po prostu zasługujesz na tak wiele. Więcej niż mogę ci dać, ale pomyślałam, że to dobry początek – wytłumaczyłam.
– Idealny. – Wziął moje ręce w swoje.
– Och! Julie wspomniała, że Flynn powiedziała, że film z waszymi występami zyskuje na popularności na YouTube! – opowiedziałam mu chętnie.
Zmarszczył brwi i potrząsnął głową.
– Nie wiem, co to znaczy.
– To dobra informacja. Oznacza to, że ludzie kochają waszą muzykę.
Luke mi głęboko w oczy. Położył jedną dłoń na mojej talii, a drugą na policzku. Powoli przyciągnął mnie bliżej, a moje ramiona owinęły się wokół jego szyi. Pochylił się i nasze usta się spotkały. Było lekko i delikatne, zupełnie jak nasz pierwszy pocałunek w 1995 roku.
Coś szarpnęło. Luke upadł do tyłu, jęcząc.
– Luke! – Pobiegłam do przodu, aby udzielić mu wsparcia.
