Mafya Sahası

Ağladım

Eve geldiğimde annem ve babama baktım. Annem ayağa kalkınca sıkıca ona sarıldım ve ağlamaya başladım.

Annem saçlarımı okşarken ağlıyordu. Bu beni daha da ağlattı.

Annem ayrıldıktan sonra babama baktım. Yine güçlü pozları veriyordu.

"Dady Yılmaz." dedim gülerek.

"Baby Yılmaz." deyince dayanamayıp ona da sarıldım.

"Sizsiz yapamadım. Her şeyi yaptım ama yapamadım. Şirket geliri iyi, okuluma gidiyorum, mafyalığı yönetiyorum ama olmuyor. Olmadı. Neden olmadı Bilmiyorum ama çok zor geldi." dedim.

"Sadece her şey senin üstüne kalmış. Bu yaşta bunca sorumluluk zor." dedi babam.

Gözyaşlarımın arasından "Baba ben bir hata yaptım." dedim.

Eliyle gözyaşlarımı sildi ve "Ne olduysa önemli değil. Babam halleder." dedi.

"Baba ben olmamam gereken birine aşık oldum. Karşı tarafta. Onu öldürmem gerektiğini bildiğim halde yapamadım. Ona zarar veremedim." dedim.

"Önemli değil güzel kızım. Karşı tarafta olması önemli değil. Seviyorsan sevginin ardında dur. Sevdiğinin yanında dur. Siz mutlu olun. Baban herkesi susturur." dedi.

"Baba onun yanında olmamı istemiyor." dedim.

"Ah be güzel kızım. Ne diyeyim ben sana." dedi ve saçımı okşadı.

"Baba beni en çok bu zorladı. Onun için birçok şey yapabilirdim. Yapmaya da çalıştım. Hatta bir gece bana ümit verdi. Baba ben olabileceğini düşündüm." dedim.

"Adı sanı ne bunun?" diye sordu babam.

"Emrah. Emrah Kayaoğlu. Onunla yakın olmak için babasıyla bir işte ortaklığa girdim. Her şeyi batırdım." dedim.

"Bunları düşünme sen. Her şeyi halledeceğim." dedi.

"Duygularımı da onarabilseydin keşke." dedim ve kimsenin bir şey demesine izin vermeden bahçeye çıktım.

Bahçe koltuğuna uzandım ve yastığa sarıldım. Ağlamak içimi dökmezsen çığlık attım. Gücüm tükenene kadar çığlık çığlığa ağladım.

Bazı hayaller sadece hayal olarak kalır. Gerçekleştirmeye çalışmak hayallerimizi kabusa çevirebilir...